نارنجک بن
معنی کلمه نارنجک بن در فرهنگ فارسی
جملاتی از کاربرد کلمه نارنجک بن
در جنگ ویتنام هر جوخه از سربازان آمریکایی حداقل دارای یک نفر بود که نقشی مانند نارنجک‌اندازان را به عهده داشت. این نارنجک‌اندازان نخست مسلح به نارنجک‌انداز ام۷۹ بودند که در اواخر جنگ با نارنجک‌انداز ایکس‌ام۱۴۸ که به ام۱۶ متصل می‌شد جایگزین شد. نارنجک‌اندازها تنها نارنجک‌انداز ام۷۹ و سلاح کمری کلت ام۱۹۱۱ را با خود حمل می‌کردند. هدف از طراحی سلاحی مانند نارنجک‌انداز ام۷۹ پر کردن فاصله میان بیشینه برد نارنجک‌های دستی و کمینه برد خمپاره‌اندازها بود. نوع جدید نارنجک‌اندازها در دسامبر ۱۹۶۶ میلادی با نام نارنجک‌انداز ایکس‌ام۱۴۸ معرفی شد اما این سلاح مشکلات متعددی داشت که موجب شد آن را در مه ۱۹۶۷ میلادی کنار بگذارند و نارنجک‌انداز جدیدی با نام نارنجک‌انداز ام۲۰۳ را معرفی نمایند.
هنگام آغاز جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ میلادی ارتش‌های امپراتوری آلمان و روسیه هنوز دارای تعدادی زیادی واحدهای نارنجک‌انداز بودند. این واحدها به دلیل تاریخچه خود یگان‌های ویژه‌ای محسوب می‌شدند و لباس‌های مخصوصی را می‌پوشیدند اما از نظر آموزش و تجهیزات مدت‌ها بود که دیگر تفاوتی با بقیه واحدهای پیاده‌نظام نداشتند.
نارنجک چندین ایراد در طراحی خود داشت. هیئت مهمات وزارت جنگ این نارنجک را برای استفاده توسط ارتش بریتانیا تأیید نکرد، اما مداخله نخست‌وزیر، وینستون چرچیل، منجر به تولید این نارنجک شد. از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۳ میلادی، تقریباً ۲٫۵ میلیون عدد از این نارنجک تولید شد. این نارنجک ابتدا تحویل گارد داخلی بریتانیا شد، اما توسط نیروهای بریتانیا و کشورهای مشترک المنافع در شمال آفریقا نیز مورد استفاده قرار گرفت. نارنجک چسبنده توسط نیروهای متفقین در ساحل آنزیو از جمله اولین نیروی خدمات ویژه استفاده شد. همچنین این جنگ‌افزار توسط واحدهای ارتش استرالیا در طول مبارزات گینه نو مورد استفاده قرار گرفت. مقاومت فرانسه نیز مقداری از این نارنجک را سفارش داد.
در ورماخت واژه نارنجک‌انداز زرهی برای اشاره به پیاده‌نظام سنگین مکانیزه به کار می‌رفت. این واحدها به واسطه تحرک بالایی که داشتند می‌توانستند به خوبی در پیشروی با واحدهای زرهی و موتوری همراه شوند. دلیل انتخاب این نام آن بود که به صورت تاریخی واحدهای نارنجک‌انداز جزو واحدهای خط‌شکن و پیشرو ارتش‌ها محسوب می‌شدند. این نام امروزه همچنان در بوندس‌ور برای اشاره به پیاده‌نظام مکانیزه به کار می‌رود.
برروی این سلاح قابلیت نصب نارنجک پرتاب کن، سرنیزه و نصب پیشرفته‌ترین دوربین‌های تاکتیکال را دارد.
خودروهای جنگی پیاده نظام معمولاً در مقایسه با نفربرها زره بهتری هم دارند و برخی از آنها به دریچه‌های شلیک هم مجهز شده‌اند تا سربازان از طریق آنها با سلاح شخصی خود به سوی دشمن شلیک کنند. بیشتر این خودروها به یک توپ اتوماتیک کالیبر ۲۰ تا ۴۰ میلی‌متری به عنوان سلاح اصلی، همراه با یک یا چند مسلسل کالیبر ۷٫۶۲، چند پرتابگر نارنجک دودزا و گاهی لانچرهای شلیک موشک ضد تانک یا موشک‌های ضد هوایی مسلح شده‌اند. هرچند قدرت آتش و مقاومت زره خودروهای رزمی پیاده‌نظام معمولاً بسیار پائینتر از تانک‌های اصلی میدان نبرد است اما موشک‌های هدایت‌شونده ضدزره آنها می‌تواند تهدید مؤثری علیه تانک‌های دشمن باشد.
شبه‌نظامیان کانادایی شهر تورنتو نیز ابتدا به نارنجک‌اندازان سلطنتی و سپس به هنگ سلطنتی کانادا تغییر نام دادند.
در مقایسه با هماوردان ژاپنی‌شان که به خوبی مسلح بودند نیروهای چینی عمدتاً با تفنگ‌های قدیمی، شمشیر، نارنجک‌های دست‌ساز و بدون دسترسی چندان به توپخانه و مسلسل به نبرد می‌پرداختند. با وجود تمام این ضعف‌ها اما سربازان ارتش انقلابی ملی در بعضی از مناطق توانستند حملات مرگبار واحدهای بی خوبی تسلیح شده ژاپنی را ۳ تا ۴ روز تاب بیاورند و پیروزی‌های کوچکی را کسب نمایند.
یکی از قدیمی‌ترین تکنیک‌های ریخته‌گری، ریخته‌گری دقیق (موم فداشونده)، نیز در سال ۱۸۹۷ توسط B.F. Philbrook از آیووا دوباره کشف شد. صنعت توجه چندانی به این فرایند پیچیده نمی‌کرد تا اینکه تقاضاهای نظامی فوری جنگ جهانی اول فشار زیادی به صنعت ماشین‌ابزار وارد کرد. سپس میانبرهایی برای تهیه قطعات تمام شده و دقیق مورد نیاز بود و از ماشینکاری، جوشکاری و مونتاژ وقت‌گیر اجتناب می‌شد. از دیگر تلاش‌ها در این زمان ساخت اولین کارخانه کاملاً خودکار در ایالات متحده (یکی از اولین‌ها در جهان) بود که یک کارخانه ریخته‌گری در راکفورد، ایلینوی بود که در سال ۱۹۱۸ برای ارتش ایالات متحده نارنجک‌های دستی تولید می‌کرد.
وظایف آنها شامل: مقابله با مجرمان به شدت مسلح، انجام عملیات نجات گروگان و مقابله با تروریسم، بازداشت‌های با خطر بالا و ورود به ساختمان‌های زرهی یا سنگر شده است. این واحدها معمولاً با سلاح‌های گرم تخصصی از جمله مسلسل دستی، سلاح تهاجمی، تفنگ ساچمه‌زنی نفوذکننده، تفنگ تک‌تیراندازی، مأموران کنترل شورش و نارنجک‌های بی‌حس‌کننده تجهیز شده‌اند. آنها دارای تجهیزات ویژه‌ای هستند که شامل جلیقه‌های ضد گلوله اعضای بدن، سپر بالستیک، ابزار ورود، وسایل نقلیه زره پوش، لنزهای دید در شب پیشرفته و آشکارسازهای حرکت برای مشخص کردن مواضع پنهانی گروگان‌ها یا گروگان‌گیران داخل سازه‌های محصور می‌شود.