نادر مازندرانی

معنی کلمه نادر مازندرانی در لغت نامه دهخدا

نادر مازندرانی. [ دِ رِ زَ دَ ] ( اِخ ) میرزا اسداﷲ متخلص به نادر از شاعران قرن سیزدهم است. مولدش قریه شهر خواست از قرای اشرف مازندران است سالها در اصفهان به تحصیل علوم ادبی و حکمت پرداخته است. هدایت در ریاض العارفین آرد: در آغاز رسالاتی در قدح صوفیه نوشت و«چون جرح وی این طایفه را محضاً للّه نبود و در این طریقه طریق غرض می پیمود لهذا حضرت شاهنشاهی کتب وی را ضبط و از این عمل وی رامانع شدند... بالاخره از عقاید سابق نادم گردید... و بخدمت بعضی از عارفان زمان رسید و انابه پیشه گزید، صحبت و ملاقاتش مکرر اتفاق افتاد» . از اشعار اوست :
شد صرف مبانی و معانی
آوخ همه عمر و زندگانی
زین حاصل من حروف و اصوات
ز آن واصل من که مات مافات
کردم پی اهل دل تکاپوی
تازان و دوان شدم به هرکوی
یک جوهربی عرض ندیدم
دور از غرض و مرض ندیدم
زاهد که نماز میگزارد
اندرپی آز می گزارد
عابد که عبادتش خصال است
کارش همه وزر یا وبال است
تدریس مدرسان مدرس
تسخیر عوام باشد و بس
از موعظه واعظان منبر
دارند هوای جل استر
مفتی ز فتاوی مخالف
معتل العین بل مضاعف
در دهر به هر که دررسیدم
وز دیده اعتبار دیدم
جز نقش تواش نبود در دل
جز فکر تواش نبود حاصل.

معنی کلمه نادر مازندرانی در فرهنگ فارسی

میرزا اسداله متخلص به نادر از شاعران قرن سیزدهم است .

جملاتی از کاربرد کلمه نادر مازندرانی

اشعاری که در وصف مشدی سروده شده عموماً به زبان مازندرانی است و از جمله می‌توان به اشعار شعبان نادری رجه[یادداشت ۱۵] و علی شیرین‌دوست پاشاکلائی[یادداشت ۱۶] اشاره کرد.