نا اسوده

بشير گويد: من بر اسب خودم سوار شدم و به سوى مدينه شتافتم و چون به نزديكمسجد رسول خدا صلى الله عليه و آله رسيدم فرياد گريه و ناله من بلند شد و اين ابيات را انشاء نمودم : ((يااهل ....))؛ يعنى اىاهل يثرب شما را مجال اقامت در مدينه نمانده ؛ زيرا امام حسين عليه السّلام را كشتند و اينكه سيلاب اشك از ديدگان روان داردم چگونه توانيد در مدينه اسوده باشيد درحالى كه جسمنازنين فرزند رسول صلى الله عليه و آله بر خاك كربلا افتاده و سر مطهرش بربالاى نيزه رفته است و دشمنان ، شهر به شهر آن سر انور را مى گردانند)) 

با آنكه متوكل تمام امكانات فرصت قيام را از امام و يارانش سلب و آن  حضرت را در سامرادر محدوده يك منزل زير نظر گفته بود، ولى هيچگاه از جانب امام اسوده نبود، زيرا ميدانست امام با او اختلاف اساسى و جوهرى دارد و از هر فرصتى براى مبارزه با ظلم و دستگاه سلطنت استفاده خواهد كرد.