منزل خانه

شعبى مى گويد : عمر مردى از ياران خود را گم كرد . به عبدالرحمن بن عوف گفت با منبيا تا به منزل فلانى برويم ببينيم آنجا نيست ؟ وقتى به خانه اش آمدند ديدند درب خانه اش باز است و او نشسته و همسرش در ظرف نوشيدنى مى ريزد و به او مى نوشاند.

جرايم غير انسانى  <>گفت : وقتى اين نامه را خواندم ، تمام بدنم لرزيد. از شدت ناراحتى و هيجان ، گمان مىكردم نزديك است سينه بشكافد و قلبم از غصه بيرون افتد. با سرعت به منزلى كه نشانى داده بود آمدم و آن همين منزل بود. وارد اين بالا خانه شدم . ديدم روى همين تخت ، يك بدن بى حركت افتاده و دختر بچه اش پهلوى آن بدن نشسته و با وضع تلخ و ناراحت كننده اى گريه مى كند. بى اختيار از وحشت آن منظره هولناك فرياد زدم و بى هوش شدم .گويى در آن موقع ، جرايم غير انسانى من به صورت درندگان وحشتناك در نظرم مجسمشده بودند. يكى چنگال خود را به من مى نمود و ديگرى مى خواست با دندان مرا بدرد.وقتى به خود آمدم ، با خدا عهد كردم كه از اين بالا خانه ، كه اسمش را غرقة الاحزان گذارده ام ، خارج نشوم و به جبران ستم هايى كه بر آن دختر مظلوم كرده ام ،مثل او زندگى كنم و مانند او بميرم .

روزى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم از خانه بيرون آمد و درحال گذر از كنار منزل فاطمه عليها السلام ، صداى گريه حسين عليه السلام را شنيد وداخل منزل رفت