مقوا ساز

بر مبنای دیدگاه‌های وراپ گروه انگلستان، تا ۹۰٪ کاهش در مواد را می‌توان از طریق استفاده از ساخت و ساز واحد حاصل کرد. موادی که استفاده از آن‌ها به حداقل رسیده شامل موارد زیر می‌باشند: پلت‌های چوبی، پوشش‌ها، مقوا، تخته‌های پلاستر، الوار، بتن، آجر و سیمان.

اولین روش نگهداری از استفاده از آتل است که در این حالت نوارهای سفت و سختی است که به موازات یکدیگر در کنار استخوان قرار گرفته‌اند. مصریان باستان از آتل‌های چوبی ساخته شده از پوست که با پارچه پیچیده شده استفاده می‌کردند. آنها همچنین از باند سفت برای استحکام بیشتر استفاده کردند که احتمالاً از روش‌های مومیایی کردن گرفته شده‌است. هندوهای باستان شکستگی‌ها را با آتل بامبو درمان می‌کردند، و نوشته‌های بقراط در مورد مدیریت شکستگی‌ها با جزئیات بحث می‌کند، آتل‌های چوبی به علاوه ورزش را برای جلوگیری از آتروفی عضلات در حین بی حرکتی توصیه می‌کند. یونانیان باستان همچنین از موم و رزین برای ایجاد باند سفت استفاده می‌کردند و سلسوس در سال ۳۰ میلادی، نحوه استفاده از آتل و باند سفت شده با نشاسته را توصیف می‌کند. پزشکان عرب از آهک حاصل از پوسته دریا و سفیده تخم مرغ برای سفت کردن باند استفاده کردند. مدرسه ایتالیایی سالرنو در قرن دوازدهم از باندهایی که با مخلوط آرد و تخم مرغ سخت شده بودند استفاده می‌کرد، همان‌طور که استخوان سازان اروپایی قرون وسطی، که از گچ ساخته شده از سفید تخم مرغ، آرد و چربی حیوانات استفاده می‌کردند. در قرن شانزدهم، جراح مشهور فرانسوی، آمبروز پاره (۱۵۹۰–۱۵۱۷)، که استفاده از اندام مصنوعی را ترویج می‌داد، از موم، مقوا، پارچه و پوست کاغذهایی ساخت که با خشک شدن سفت می‌شدند.