مطلاق بودن امام حسن

از آنچه تاكنون گفته شد، معلوم مى شود كسانى كه به شيعيان مطالب نادرست را نسبتداده اند و آنان را متّهم به بعضى از امور شنيعه نموده اند،مثل اينكه شيعيان معتقد به خدا بودن امامان خود هستند، يا اينكه معتقد به نبوت حضرت علىعليه السّلام مى باشند، يا مذهب آنان از يهوديت سرچشمه مى گيرد و... از روى نادانى وجهالت و عدم اطلاع از حقيقت و واقعيت سخن گفته اند و احيانا هم منشاء اين مطالب ، تعصبكور و قضاوت نابخردانه است كه انسان براى حفظ و صيانت از مذهب خودش ، ديگر مذاهبرا از طريق متهم نمودن به مطالب پوچ و واهى ، بدنام مى نمايد تا در نتيجه مذهب خودشخوشنام باقى بماند. در حالى كه مكتب تشيع تنها مكتبى است كه درطول تاريخ با نادرستى ها مبارزه نموده و شيعيان تنها مسلمانانى هستند كه مطالب پوچو غير منطقى را مردود دانسته و نپذيرفته اند.

آزاد بودن امام عليه السلام از سوى مردم كوفه كوچكترين اثر مثبت و منفى دراصل مبارزه آن حضرت نداشت همانگونه كه اصل دعوت آنان نمى توانست انگيزه و علتمبارزه و قيام آن حضرت باشد.

در باب ذكر و ياد خدا بودن امام ، فقط به بيان خاطره اى در اين مورد اكتفا مى كنيم .يكىاز مسؤ ولان مى نويسد: تقريبا چهل و هشت ساعتقبل از رحلت امام بود كه من بالاى سر ايشان رفتم ، احساس ‍ كردم امامتحليل مى روند، درد شديدا اذيتشان مى كرد.فرمودند: درد، خيلى اذيتم مى كند، يكى ،دو تا از متخصصان به من گفتند كه آلودگى خون به شدت زياد مى شود به گفتههمه پزشكان و نزديكان ، عكس العملى ايشان در برابر درد، ذكر خدا، و ياد مولا على (ع )بوده است .

مپرس سرّ نهان بودن امام ای فیض که کارهای خدا را سئوال بی‏ادبی است

اگر بمیرد به مرگ جاهلی مرده‌است و مبارزه با سلطان و خروج بر او جایز نیست؛ هرچند ستم‌کار باشد.» هرچند برخی از معتزله و اشاعره و خوارج فاسق بودن امام را مخل امامت شمرده‌اند و خروج بر امام ظالم و فاسق را واجب می‌دانند.

كمله ((ارجاء)) در لغت عرب دو معنا دارد: تاءخير انداختن و اميد دادن .(26) اطلاق اسممرجئه يا مرجيه بر گروهى خاص به معناى نخست از آن روست كه آنانعمل را از ايمان مؤ خر مى دانستند و معتقد بودند كهعمل از حيث رتبه بعد از ايمان بوده و داخل در حقيقت ايمان نيست . اما اطلاق اين اسم بههمعناى دوم از آن روست كه معتقد بودند معصيت به ايمان ضرر نمى زند، همان گونه كه باوجود كفر طاعت فايده اى ندارد. بنابراين مرجده به مؤ منين اميد مى دادند كه اگر گناهانىرا انجام دهند ممكن است بخشيده شوهد. برخى گفته اند مراد از ارجاء، تاءخير انداختن حكممرتكب كبيره تا روز قيامت است ، يعنى در دنيا نبايد درباره آنان قضاوت كرد و آنها رااهل بهشت يا جهنم دانست . برخى ديگر ارجاء را به معناى تاءخير انداختن قضاوت دربارهحق يا باطل بودن امام على عليه السلام و عثمان و طلحه و زبير، و به طور كلىگروههايى كه بعد از دو خليفه اول با يكديگر درگير شدند، تا روز قيامت مى دانند.همچنين گفته شده ارجاء به معناى مؤ خر دانستن امامت على عليه السلام از خلفاى سه گانهاست . بر طبق اين نظر مرجئه و شيعه در مقابل يكديگر قرار مى گيرند.(27)