مزید شدن

درحالی‌که به نظر می‌رسید امپراتوری روم در حال قبضه کردن منطقه است، حملات مخرب امپراتوری ساسانی شکست‌های سختی به آن وارد کرد و موجب عقب رانده شدن رومی‌ها از برخی اراضی گشت. به هر صورت توازن قدرت در میانه سده سوم میلادی برقرار و مرزها در حدود بیابان‌های سوریه بین دو طرف تثبیت شد. در این میان امپراتوری روم پس از مدت‌ها تشتت درونی، در نهایت سال ۳۹۵ میلادی به دو امپراتوری مستقل غربی و شرقی تقسیم شد. قسمت شرقی موسوم به امپراتوری بیزانس بزرگ‌ترین واحد حاکمیتی زمان به حساب می‌آمد و با قدرت بالای سیاسی اوضاع را تا حدود زیادی به سامان نگاه داشت. با سپری شدن سده‌های چهارم و پنجم میلادی در صلح، سده ششم و اوایل سده هفتم میلادی شاهد درگیری‌های شدید و گسترده میان بیزانسی‌ها و ساسانی‌ها بود که در ابتدا ساسانیان و سپس رومی‌ها فاتح آن بودند. در این میانه سوریه، فلسطین و مصر برای مدتی به تصرف ساسانیان درآمد اما مجدداً به رومی‌ها بازگردانده شد. به هر صورت این درگیری‌ها منابع این دو امپراتوری را مستهلک ساخت و آن‌ها را در معرض حمله دیگران قرار داد. از طرفی توسل هر دو امپراتوری به خدمات نظامی اعراب محلی موجب قدرت گرفتن هر چه بیشتر آن‌ها شد. در این حال بروز گونه‌ای از عصر یخبندان کوچک در سال‌های ۵۳۶ و ۵۳۷ میلادی و شیوع طاعونی پرخسارت در سال ۵۴۲ میلادی در اراضی این دو امپراتوری مزیدی بر علت این وضعیت گشت که ناآرامی‌های اجتماعی با خود به همراه داشت. این درحالی بود که عربستان و مردمان آن از این بلایا نسبتاً در امان بودند.

جنس خاک منطقه قلیایی است و به همین علت گیاهان نمی‌توانند مواد مورد نیاز خود را جذب نمایند. کمی رطوبت زمین، حرارت زیاد هوا و کمبود مواد آلی نیز مزید بر علت شده‌است. وجود توده‌های نمکی سبب شور شدن آب‌های روان گردیده‌است. ناهمواری‌های این منطقه جزء نواحی پست زاگرس جنوبی‌اند که ارتفاع آن‌ها نسبت به زاگرس بلند، کمتر و قوس و چین‌ها نیز بسیار ملایم و به تدریج به طاقدیس و ناودیس‌ها ختم می‌شود.