[ویکی فقه] مراد بالذات به شیء متعلق اراده مستقل مرید اطلاق می شود. مراد بالذات، مقابل مراد بالتبع بوده و عبارت است از مرادی که به خودی خود مطلوب مرید می باشد و اراده به طور مستقیم و مستقل به خود آن تعلق می گیرد، مانند: اراده مولا به امر به نماز ، که در این جا خود نماز مراد بالذات است، نه چیز دیگر.
جملاتی از کاربرد کلمه مراد بالذات
با اينكه شرور نيز بالعرض (نه بالذات ) مورد اراده و قضاى الهى هستند، به اين معناكه شرور لوازم خيراتى هستند كه بر آنها غالب است هر چند كه ذاتا يعنى از آن جهت كهشرورند مورد اراده واقع نيستند. و شرور از آن جهت كه تابع خيرانند (به اعتبارى ) همخيراند و هم مراد، همان طور كه معلوم اند، از اين رو از حيطه اراده خارج نمى باشند چنانكهاز حيطه علم نيز بيرون نيستند.
به هر حال ، بنا بر هر دو فرض ، مراد از آيه شريفه اين است كه : غير از خداى تعالىهر موجودى كه تصور شود ممكن است ، و ممكن هر چند كه به ايجاد خداى تعالى وجوديافته باشد، از نظر ذات خودش معدوم و هالك است ، تنها موجودى كه فى حد نفسه راهىبراى بطلان و هلاكت در او نيست ذات خداوند است كه واجب بالذات است .