معنی کلمه مدعیان بابیت در عصر امامت در دانشنامه اسلامی
ادعای بابیت منحصر به زمان غیبت صغری نسبت به امام زمان(علیه السّلام) نیست بلکه بعد از غیبت صغری و قبل از آن نسبت به ائمه(علیه السّلام) سابقه داشته و معمولا این افراد از جمله گزافه گویان و غالیان بوده اند که معتقد به الوهیت ائمه(علیه السّلام) می شدند. از جمله این افراد علی بن حسکه است که خود را باب و نائب و فرستاده امام هادی(علیه السّلام) معرفی می کرد و معتقد به الوهیت آن حضرت بود.
مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۱۶، بیروت - لبنان، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۴ ه ق.
در زمان غیبت صغری نائبان حضرت ولی عصر (عجّل الله فرجه الشریف) توسط آن حضرت تعیین می شدند که در طول این دوران چهار نفر مسئولیت نیابت خاص آن حضرت را به عهده داشتند که عبارتند از: عثمان بن سعید العمری، محمد بن عثمان العمری، حسین بن روح نوبختی، علی بن محمد سمری. وجود نواب خاص قطعا در میان شیعیان باعث خنثی شدن بسیاری از فتنه ها و روشن شدن وظیفه شیعیان می شد؛ اما مقبولیت نیابت در جامعه شیعه با آسیب هایی روبرو بود، به همین دلیل در دوران این نواب عده ای سودجو ادعای نیابت از طرف حضرت حجت(عجّل الله فرجه الشریف) داشتند و خود را در ارتباط و ملاقات با امام عصر (عجّل الله فرجه الشریف) معرفی می کردند که علاوه بر انحراف مردم از مسیر حقیقی مهدویت و نیابت خاصه باعث خروج مساله مهدویت از یک رکن دینی به یک مساله عرفی شدند تا جائی که حتی برخی صوفیه چون حسین بن منصور حلاج برای پیشبرد اهداف خود ادعای نیابت می نمود. وجود نائبان خاص و فقهاء و علماء در این دوران آسیب رسانی مدعیان دروغین را به حداقل می رساند و دفع می کرد. اکنون به ذکر مدعیان دروغین نیابت خاصه در دوران غیبت می پردازیم که عبارتند از :
← ابومحمد حسن شریعی
۱. ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۱۶، بیروت - لبنان، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۴ ه ق.
...