معنی کلمه مدرسه ملا عبدالله شوشتری در دانشنامه اسلامی
«آندره گدا» باستانشناس فرانسوی از قول «شاردن» آن را بزرگترین و غنی ترین مدرسه اصفهان در زمان صفویه دانسته است. به طوری که مرحوم افندی در ریاض العلما نقل کرده، این ملاّ عبداللّه غیر از ملاّ عبداللّه شوشتری منقول در بخارا است.
در تذکره ها و تواریخ مربوط به عصر صفوی و زمان شاه عباس اوّل، آن که در بخارا به شهادت رسیده است را مولانا عبداللّه ذکر کرده اند و مدرس این نهاد آموزشی عزالدّین عبداللّه بن حسین شوشتری (م 1021 هـ.ق.) است که از جمله دانشمندان مشهور و عالمان برجسته روزگار خود بوده و در معقول و منقول استاد و در اصول و فروع مجتهدی مسلم بوده است. در علم فقه نیز تحقیقاتی به کمال داشت و در فن حدیث بسیار دقیق و سرآمد بود. از نظر تقوا و زهد نیز او را کم نظیر توصیف کرده اند.
تولد او در شوشتر بوده و پس از آن راهی نجف اشرف شده است و از اساتیدی مانند احمد بن محمّد، معروف به مقدس اردبیلی، استفاده ها برد. وی پس از سی سال سکونت در عتبات به اصفهان آمد، اما به علت رنجش خاطری که ابتدا از شاه عباس اول پیدا کرده بود. به خراسان رفت و در مشهد رضوی ساکن گردید. لیکن بعدها شاه در مقام استمالت و دلجویی از ملاّ عبدالله برآمد و در سال 1006 قمری با تجلیل فراوان وی را به اصفهان وارد نمود.
نتیجه ملاقات او با پادشاه صفوی آن بود که شاه بر اثر پیشنهاد وی موقوفات معروف به چهارده معصوم را دایر نموده و مدرسه ای را به نام او در اصفهان پایه گذاری کرده و تدریس آن را به عهده وی گذاشته است.
مرحوم شوشتری به جز تدریس، در آنجا اقامه نماز هم می نموده است. تلاش های فراوان شوشتری در توسعه دانش های شیعی بخصوص فقه و اصول به نحوی بوده است که نوشته اند: در اوّل ورود او به اصفهان پنجاه طلبه علوم دینی در آن شهر نبوده است ولی در حین وفات او بیش از هزار نفر از اَکابر و فضلا در اصفهان تعلیم یافته و مجتمع بوده اند.
وی در تربیت فقها و محدثین، گسترش و عمق بخشیدن به حوزه علمیه اصفهان نقشی اساسی داشته و مدت چهارده سال تدریس او در این حوزه، تربیت شاگردانی توانا و مبرز، مانند ملا محمدتقی مجلسی را باعث گردید. و مجلسی اول نیز مدتی پس از وی عهده دار تدریس و اقامه نماز در مدرسه ملا عبداللّه بوده است. ملاّ عبداللّه شوشتری مدتی نیز شیخ الاسلام اصفهان و مرجع رسیدگی به امور فقهی و قضایی شهر بوده است.