مدد معاش

((انتظاراتى كه مورد ترقى انسان داشتند، حد و مرزى نمى شناخت ... تصور مى كردندكه علم و پيشرفت مادى ، خودبخود، خوشبختى و فضيلت به بار مى آورد. انسان مىتوانست بهشت را براى خود بر روى زمين بسازد... در مجموع ، فلسفه تاريخ نوينىطرح شده بود كه قايل بود انسان در همين زندگى ، فقط به مدد تلاش خود بهكمال دست خواهد يافت ... و اين به قول كارل بكر، يك نوع ((معاد انديشى معاش آميز، ياآخرت انديشى دنيا پرستانه )) بود، به عبارت ديگر، تجلى و تجسم تازه اى از مدينهالهى و آسمانى بر روى زمين . آيندگان و نه خداوند، در مورد تلاشهاى كنونى بشر،قضاوت خواهند كرد. اميد آينده بود كه به كوشش افراد انسانى معنى مى داد. ((انسانكامل ))، آينده موضوع عشق و ايثار قرار مى گرفت .(128) ))