محمدباقر محیی الدین انواری

محیی الدین که سلیمان صفت است و خدمش دیو و انس و ملک و جان به خراسان یابم

ورود رسمی ابن عربی به سلوک در سنّ ۲۱ سالگی (در سال ۵۸۰ ه‍.ق) روی داد، ولی او به‌زودی و در زمانی اندک بلندآوازه گردید، و مشایخ زمانش به دیدار او شتاب کردند. محیی‌الدّین آثاری گران‌سنگ و پرارزش در شاخه‌های مختلف حکمت و علم پدیدآورد، عرفان را به نوعی، به فلسفه تبدیل کرد، و در نوشته‌هایش عقاید و باورهای بسیاری از مکاتب را به نقد کشید. برخی کوشیده‌اند که با استناد به برخی از نوشته‌هایش، اثبات کنند که او از اهل سنت است؛ و برخی کوشیده‌اند که با استناد به برخی دیگر از سخنانش، او را شیعه قلمداد کنند. حقیقت امر این است که کسی که در هر علمی، تخصص و تبحر و تحقیقات ویژه‌ای دارد همواره نقطه‌نظرهایی دارد که فراتر از دیگران است. در باب معارف نیز، همین گونه است و از این رو، نمی‌توان محیی الدین را در چهارچوب هیچ گروهی قرار داد. مهم‌ترین کتاب وی فصوص‌الحکم بر مبنای خواب مبشرین است.

روابط ایران و تاجیکستان از دسامبر ۲۰۱۵ رو به تیرگی گذاشت. این تغییر روابط پس از آن بود که رهبر مخالفان محیی‌الدین کبیری که متهم به تروریسم در تاجیکستان بود به کنفرانسی تحت نام کنفرانس وحدت اسلامی که در ۲۷ تا ۲۹ دسامبر ۲۰۱۵ (۶ تا ۸ دی ۱۳۹۴) در تهران برگزار می‌شد دعوت شده بود و در آنجا توسط علی خامنه‌ای به گرمی مورد استقبال قرار گرفت. تاجیکستان بلافاصله یک یادداشت اعتراضی به ایران تسلیم کرد. وزارت خارجهٔ تاجیکستان سفیر ایران در دوشنبه را احضار کرد تا ابراز تأسف خود را از این اقدام اعلام کند و رئیس علمای تاجیکستان این دعوت از محیی الدین کبیری را «تشویق تروریزم» خواند.