محلول مغذی روده رس

در سال ۱۹۸۲، در اسرائیل، ال. نیر امتیازی را برای یک دستگاه هواکشت با استفاده از هوای کم فشار فشرده برای انتقال محلول مغذی به گیاهان معلق، که توسط پلی استیرن درون محفظه‌های بزرگ فلزی نگهداشته شده‌اند، ثبت کند.

در سیستم آیروپونیک پُرفشار از پمپ دیافراگمی با قدرت ۵۵۰ کیلوپاسکال استفاده می‌شود تا فشاری معادل ۸ پوند بر اینچ مربع را در سیستم ایجاد کند و محلول مغذی را به صورت غباری با قطرات ۵۰–۲۰ میکرومتری به ریشه‌های گیاهان انتقال دهد.

برخی از کشاورزان آیروپونیک را بر سایر شیوه‌های هیدروپونیک ترجیح می‌دهند چرا که افزایش سهم هوا در محلول مغذی، اکسیژن بیشتری را به ریشه‌ها می‌رساند و باعث تحریک رشد گیاهان و جلوگیری از ایجاد پاتوژن‌ها می‌شود.[عدم مطابقت با منبع]

در تابستان ۱۹۷۶، محقق بریتانیایی، جان پرور یک سری آزمایش‌های هواکشت نزدیکی نیوپورت، جزیرهٔ وایت در بریتانیا انجام داد، که در آن کاهوها (واریته تام تامب) از بذرشان تا بلوغ در ۲۲ روز در لوله‌های فیلم پلی اتیلنی سخت شده توسط هوای فشرده عرضه شده توسط فن‌های تهویه رشد داده شده بودند. تجهیزات استفاده شده برای تبدیل محلول مغذی به قطرات مه مغذی توسط صنایع می کالیفرنیا تهیه شده بودند. در سال ۱۹۸۴، در ارتباط با جان پرور، یک پرورش دهنده در جزیرهٔ وایت – پرورشگاه کینگز- از طراحی متفاوتی از سیستم هواکشت برای رشد توت فرنگی استفاده کرد. گیاهان گل دادند و محصولات بسیار توت فرگی که توسط مشتریان چیده شدند را تولید کردند. سیستم محبوبیتش را ثابت کرد، به ویژه توسط مشتریان مسن تری که تمیری، کیفیت و طعم توت فرنگی‌ها را تحسین کردند و این حقیقت که مجبور نبودند برای برداشتن میوه خم شوند.