ماهیت به شرط لا

منظور حکیمان و عارفان این نبوده که خداوند، مجموعهٔ جهان هستی است؛ چرا که «مجموع»، وجود و وحدت حقیقی ندارد. به علاوه مقصود اتحاد خدا با موجودات هم نبوده چرا که «اتحاد» (به معنای اینکه دو چیز بدون تغییر ماهیت به چیز دیگری تبدیل شوند) غیرممکن است. بلکه مقصودشان این بوده که هستی در ذات خدا منحصر است و فراتر از خدا هر چه هست، تنها نمود و ظهور و تجلی او می‌باشد؛ یعنی خداوند هستی محض است، و شدت و کمال هستی او موجب عشق به ظهور و تجلی می‌گردد.

محققان ادعا می‌کنند که والووار نگران این نبوده که هنگام نوشتن فصل‌های بعدی، از چه تشبیه‌ها و مضاف‌هایی استفاده کند، و عمداً اجازه می‌دهد تا برخی از تکرارها و تضادهای آشکار در ایده‌هایی در متن کورال یافت شود. علیرغم دانستن ماهیت به‌ظاهر متناقض آن از دیدگاهی ناب، گفته می‌شود که نویسنده از این روش برای تأکید بر اهمیت کد اخلاقی داده‌شده استفاده می‌کند. در زیر برخی از مواردی که از به‌عنوان شبه‌تناقض‌ها برای توضیح فضایل استفاده شده، نقل شده‌است.