مانده گشته

زو مرغ باز مانده و زو میغ در حیا زو باد آب گشته و زو برق شرمسار

فلک از شور عشقت گشته گردان دلش از تف تو مانده است گریان

دژم گشته ز رویش روی لاله خجل مانده ز چشمش چشم عبهر

به جوی آب درش آب رنگ مانده سراب به روی خاک برش خاره گشته خاکستر

گشته ز دست او بعطا نام دار جود مانده زخصم او بوغا یادگار اسب

مانده نهاد کرم بجود تو باقی گشته نشان ستم بعدل تو زایل

همه یاران سفری گشته و من مانده بجا خرم آن روز که گوئی سفری گشت رقیب

گشته بر را ظهورت، حلقه چشمی فلک مانده چون دست دعا بر آسمان سطح زمین

فتاده دور ز خاصان بارگاه ازل اسیر خاک ابد گشته در بلا مانده

سواری گرم قتلم گشته و من منفعل مانده که گیتی سوز برقی بر گیاهی می‌زند خود را