لیلی کوه

زمین چون روی لیلی شد هوا چون چشم مجنون شد کنون آمد گه شادی که برف از کوه بیرون شد

به دشت محنت و کوه بلا بس بی دل و دین را چو لیلی ساختی مجنون چو شیرین کوهکن کردی

کس نگفت ای دل به این لیلی و شان نظاره کن همچو مجنون خویش را بر کوه و دشت آواره کن

بی رخ لیلی مخوان مجنون حیران را به حی زانکه آن سرگشته با کوه و بیابان خو گرفت

نیست پروا کوه را از خنده های کبک مست شوخی لیلی خجل از طاقت مجنون ماست

لیلی و سکون به کوه وزنان مجنون و به کوه با گوزنان

آن کوه که نجد بود نامش لیلی به قبیله هم مقامش

لیلی نه که لاله بر سر کوه مجنون نه که کوه رنج و اندوه