قزل حصار بالا

اسامی سایر زندانیان انتقال‌یافته به زندان قزل حصار: لقمان امین‌‌پور، سعید ماسوری، افشین بایمانی، سپهر امام‌‌جمعه، زرتشت احمدی‌راغب، محمد شافعی، سامان صیدی (یاسین)، حمزه سواری، احمدرضا حائری، رضا سلمان‌زاده و مسعودرضا ابراهیمی‌نژاد

از زندان‌های متعدد موجود در ایران تاکنون آمار رسمی منتشر نشده است. وضعیت زندانها در ایران فاقد هرگونه استاندارد جهانی است. حسن هاشمی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران، پس از دیدار از زندان قزل حصار، وضعیت بهداشتی زندانیان را اسفناک توصیف کرد. به گفته او سل، ایدز و بیماری‌های عفونی از بیماری‌های رایج در این زندان است.

سعید شاهسوندی در سال ۱۳۵۴ به جرم عضویت در سازمان مجاهدین خلق دستگیر و در دادگاه بدوی به اعدام و سپس به حبس ابد محکوم شد. او محکومیت خود را در زندان‌های قصر، اوین و قزل حصار گذراند و تا زمان پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ در حبس باقی ماند.

از زندان اوین، به قزل حصار منتقل شد. در همان بدو ورود هفت نفر از تازه منتقل شده‌ها را به جرم خط دهی به زیر هشت بردند و سه شبانه روز سرپا نگهداشتند و کوبیدند. یکی از آن هفت نفر سرهنگ، قیاسوند بود که مردانه تا پایان ایستاد و جلوی زندان‌بانان زانو نزد![۲] همه آن‌ها که در بندهای مختلف سیف‌الله قیاسوند را دیده بودند، از شخصیت و منشی والای انسانی او ستایش می‌کردند. سیف‌الله قیاسوند در جریان اعدام زندانیان سیاسی (تابستان ۱۳۶۷)، جزو کسانی بود که همراه دیگر اعضای حزب توده ایران اعدام شد.

با وجود این ظرفیت جدید، زندان‌های ایران «تا سال ۱۹۸۳ به‌طور جدی شلوغ شده بود». زندان کومیته که برای ۵۰۰ نفر ساخته شده بود، ۱۵۰۰ زندانی داشت. زندان اوین که برای ۱۲۰۰ ساخته شده است، دارای ۱۵۰۰۰ زندان بود. قزل حصار، با هزینه ۱۰٬۰۰۰، ۱۵٬۰۰۰ ساخته شده است؛ و زندان گوهر دشت که برای ۸۰۰۰ ساخته شده بود، ۱۶۰۰۰ زندان داشت. در همین حال، «قصر که ۱۵۰۰ خانه را در ۱۹۷۸ در خود جای داده بود، بیش از ۶۰۰۰ نفر داشت».

این مستند کوتاه، شهادت‌های زنان زندانی را پیرامون نوعی از شکنجه که در زندان قزل حصار و در اوایل دهه ۶۰ رایج بوده به تصویر می‌کشد. براساس این شهادت‌ها، داود رحمانی، رئیس زندان قزل حصار، صدها زندانی سیاسی زن را وادار می‌کرده که با چادر و چشم‌بند، مسیری طولانی را سینه‌خیز بروند و خود و سایر زندان بانان در همین حالت به باسن، کمر و اندام‌های جنسی این زنان ضربه وارد می‌کردند. شب‌های بینهایت زنان زندانی به شکل آنلاین قابل دسترس است.

با این حال خانواده سهراب به زندان قزل حصار، شورآباد و آگاهی شاپور هم سر می‌زدند. در آگاهی به آنها گفته شد مسئولان ماموریتند و تا اول هفته بعد نیستند؛ بنابراین آنها ابتدای هفته به آگاهی مرکز تشخیص هویت رفتند و در آنجا عکس‌هایی از آلبوم عکس‌های ۱۵ تا ۲۰ ساله‌ها و ۲۰ تا ۲۵ ساله‌ها را نشان‌شان دادند و چون سهراب بین آنها نبود نتیجه گرفته می‌شود سهراب در زندان اوین است. روز چهارشنبه قبل از کنکور اعلام می‌شود هر کسی زندانی کنکوری دارد مدارک زندانی را بیاورد تا با کفالت آزاد شود. خانواده سهراب کفالت ۱۰ میلیون تومانی برای او سپردند اما در زندان مدارک سهراب را از آنجا که در لیست زندان اوین نبود قبول نکردند. روز بعد خانواده‌های مشابه را زیر پل اوین جمع کردند و به آنها اعلام کردند فرزندان آنها در بندهای مخصوص هستند و باید تکلیف آنها را از دادگاه انقلاب جویا شوند. در دادگاه انقلاب به خانواده‌های این ۳۹ نفر گفتند بروید کارهای مربوط به کفالت را انجام دهید، فاکس زده‌ایم و امروز آزاد می‌شوند. اما باز هم تا جمعه به خانواده سهراب خبری داده نشد.