قجر چی

سابقۀ شکل‌گیری تعزیه‌خوانی زنانه به دورۀ قاجار می‌رسد. این نوع تعزیه‌ها اغلب از سوی زنان دربار و اعیان و اشراف و البته در منازل خودشان برپا می‌شد و تعزیه‌خوانان و روضه‌خوانانش همه از زنان بودند، ولی گاه پیش می‌آمد که تعزیه‌خوان‌ها از بچه‌های 12 تا 14 ساله نیز انتخاب شوند. در این مجالس تعزیه ممکن بود یکی از بانوان قجری مسئولیت تعزیه‌گردانی را بر عهده گیرد. به‌عنوان مثال، شاهزادۀ سالخورده‌ای به نام خانمه، دختر فتحعلی‌شاه، ازجمله زنانی بود که سمت تعزیه‌گردانی در مجالس تعزیۀ زنانه را داشت و خود ناصرالدین‌شاه و اهالی اندرونی‌اش هم به‌عنوان مهمان، در این مکان‌ها حضور می‌یافتند. همین‌طور، برگزاری تعزیۀ زنانه در منزل قمرالسلطنه دختر فتحعلی‌شاه که در دنبالۀ مجالس روضه‌خوانی زنانه پدیدار شد. نیز مجالس تعزیۀ باشکوهی که انیس‌الدوله و شکوه‌السلطنه، همسران ناصرالدین‌شاه، در حیاط و شاه‌نشین منعقد می‌ساختند. ظاهراً تعزیه‌ها و روضه‌خوانی‌های زنانه به سبب موانع و تنگناهای عرفی گسترش نیافت و تنها به منازل اعیان و خانواده‌های اشرافی محدود شد و احتمالاً برگزاری آن تا اواسط سلطنت احمدشاه ادامه داشت و سپس رو به فراموشی رفت.

پوشش خوانین متاخر کلیایی در عهد قاجار ترکیبی از لباس رسمی قجری و دستار کردی می‌باشد و اثری از پوشش کوردی غیر از دستار کوردی در پوشش آنها دیده نمی‌شود اما پوشش زنان کورد کاملاً کوردی و مشابه ایلات کورد مناطق کرمانشاهان و ایلام و تا حدودی طوایف لر است.

نظر آنان این بود که نبرد روبرو با سپاه پرشمار قجری «از لباس تدبیر عاری است» و زندیان باید به آقامحمدخان و سپاهش شبیخون بزنند.

در اواخر عهد قجری عده ای ازاین روستا به سمت استرآباد کوچ کردند ودر محله میدان ساکن شدند وبه حرفه فخاری(کوزه سازی وسفالگری) مشغول گردیدند وعده ای دیگر در گنبدوعلی آبادکتول ساکن شدند ده ملا باغهای پسته و تاکستانهای انگوربسیار زیبایی دارد