قافیه تنگ بودن

کند قافیه تنگ بر من نفس ازان چون ردیفم فتد کار پس

فرخی با همه شیرین سخنی از دهنت دم نزد هیچ ز بس قافیه تنگ است اینجا

وصف دهانش رضی چه حد بیان است ختم کن این قصه را که قافیه تنگ است

در عالم فرصت چقدر قافیه تنگ است مو،‌ رست سیه‌، پیش‌تر از ماتم پیری

خوشا ز مصرع دریای معرفت طغرل حباب بست نفس بس که دید قافیه تنگ

دل تا به کی از ضبط نفس آب نگردد بر سنگ‌ هم از جوش‌ شرر قافیه تنگ است

شرمنده ام که تحفه من نیست جز سخن از راه نظم قافیه تنگ بسته تنگ

چو نعمت تو قوافی از آن مکرر شد که بی‌حضور توام بُد دلی چو قافیه تنگ

تا چند بگویی سخنی از دهن او بگذر تو ازین دغدغه کین قافیه تنگ است!

دو جهان ساغر تکلیف ز خود رفتن ماست دل هرکس بتپد قافیه تنگ است اینجا