قاضی منشی

پس از سقوط حکومت شاهنشاهی، جمهوری اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ عبادی و دیگر زنان قاضی را از مقام قضاوت برکنار کرد و آن‌ها را به کارهای اداری گماشتند. پس از آن، شیرین عبادی منشی دادگاهی شد که پیشتر رئیس آن بود. بعد از اعتراض زنان قاضی به این وضع، آن‌ها را به عنوان کارشناس در دادگستری به خدمت گماردند. او تا چند سال به عنوان کارشناس در قوه قضائیه ماند ولی پس از آنکه سال‌های کارش در سیستم قضایی ایران به ۱۵ سال رسید، با استفاده از قانون استخدام درخواست بازنشستگی پیش از موعد کرد. به گفتهٔ عبادی: «ادامهٔ این وضع برای من غیرقابل تحمل بود بنابراین تقاضای بازنشستگی قبل از موعود کردم و با آن موافقت شد». چون کانون وکلای دادگستری مدت‌ها پس از انقلاب بازگشایی نشده بود و به وسیلهٔ قوه قضائیه اداره می‌شد، بنابراین با درخواست وکالت عبادی هم موافقت نمی‌شد و او عملاً چندین سال خانه‌نشین شد. او از این «بازنشستگی اجباری» برای تحقیق، نوشتن، انتشار کتاب و مقالاتی در زمینه حقوقی استفاده کرد. با تصویب قانون مجازات اسلامی که در آن دیه زن نصف مرد تعیین شده بود، مقاله‌ای جنجالی منتشر کرد و در آن توضیح داد که بر اساس قانون جدید، دیه زن معادل دیه بیضه یک مرد است. در این مدت به تألیف چند کتاب و انتشار مقالات متعددی در نشریات و روزنامه‌های ایران پرداخت. در مدت انتظار برای صدور پروانه وکالتش او دوره‌های حقوق بشر را در دانشگاه تهران درس می‌داد.

بارت از دبیرستان مارکویت یونیورسیتی فارغ‌التحصیل گردید؛ پس از آن وی مدرک بی‌ای خود را در ۱۹۷۶ میلادی از دانشگاه ویسکانسین-مدیسن و مدرک جی‌دی خود را در ۱۹۸۰ میلادی از مدرسه حقوق دانشگاه ویسکانسین کسب کرد. وی با کار کردن در خط مونتاژ هارلی-دیویدسن توانست هزینه کالج و مدرسه حقوق را بپردازد. پس از اتمام مدرسه حقوق، بارت از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۲ میلادی به عنوان منشی حقوقی قاضی رابرت دابلیو. وارن در دادگاه ناحیه‌ای ایالات متحده برای ناحیه شرقی ویسکانسین خدمت کرد. بعدتر وی کار خصوصی در حوزه حقوق را آغاز نموده و به عنوان بازرسی بانکی برای شرکت بیمه سپرده فدرال خدمت کرد.