فقه رایج و فقه سیاسی

نظریه همروی حداقل در چهار سطح قابلیت طرح دارد. سطح اول به همروی منابع معرفتی در سطح معرفت‌شناسی مربوط می‌شود. در بین متفکران غربی ویلیام جیمز از اصطلاح همروی در سطح معرفت‌شناسی استفاده کرده‌است. متفکران اسلامی- همانند فارابی، ابن سینا، ملاصدرا و علامه طباطبایی- نیز از هم جهت بودن و تعامل منابع معرفتی (عقل و نقل، و همچنین شهود) سخن گفته‌اند. سطح دوم همروی به مباحث روش شناسانه اختصاص دارد. در جای جای کتاب روش‌شناسی علوم سیاسی از همروی متن گرایی و زمینه‌گرایی، و همچنین همروی روش‌های کمی و کیفی، بحث به میان آمده‌است. در سطح سوم، همروی فلسفه سیاسی و فقه سیاسی قابلیت طرح دارد، که در قالب مقاله و یک کتاب مستقل به آن پرداخته شده‌است. سطح آخر نیز به همروی سنت و تجدد مربوط می‌شود. نظریه همروی به شکل تفصیلی تر در قالب 4 مجلد در حال تدوین است.

جلد نخست این مجموعه با عنوان کامل "فقه و سیاست در ایران معاصر (فقه سیاسی و فقه مشروطه)" مشتمل بر دو بخش است. فیرحی در بخش اول به مباحث ماهیت فقه سیاسی؛ فقه شیعه و ماهیت امر سیاسی؛ مبانی قدیم، مسائل جدید؛ و فقه سیاسی، نوگرایی و دولت؛ و در بخش دوم این کتاب نیز به بررسی مباحث نایینی و فقه مشروطه؛ فقه و نهادهای دولت مشروطه؛ تحول فقه سیاسی؛ و گذار به فقه حکومت اسلامی پرداخته‌است.