فراست خواه مقصود

معنی کلمه فراست خواه مقصود در دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] قوام الدین ابو الفضل هبة الله بن محمد بن اصیل الدین،نام وی آنچنان که خودش در پایان رساله آورده «هبة الله بن محمد الاصیل» می باشد. تنها کسی که متعرض حالات وی گردیده ابن فوطی (642- 723 ه. ق) می باشد. وی که هم عصر صاحب ترجمه بوده و در تبریز با او ملاقات نموده و از او اجازه روایتی دریافت داشته پیرامون حالاتش چنین می نگارد:
«قوام الدین ابو الفضل هبة الله بن محمد بن اصیل الدین عبد الله بن عبد الاعلی الاصفهانی یعرف بابن القطّان، المحدث، من اولاد المشایخ و المحدثین، رایته بتبریز سنة ست و سبعمائه و اجتمعت بخدمته بالسلطانیه و هو حافظ، عارف باسماء المحدثین و متون الاخبار و قد صنف کتبا منها کتاب «زجاجة الانوار فی دراری الاخبار» و عرضه علی المخدوم رشید الدین سنه ست و سبعمائه، روی عن جدّه اصیل الدین و کتب لی الاجازه بجمیع مرویاته و مسموعاته و مصنفاته»
همچنانکه خود وی در آخر کتابش ذکر کرده خاندان او از شیعیان پاک و مخلص اصفهان بوده و اجدادش نیز تالیفاتی در مذهب تشیع و اثبات حقانیت امیر المومنین (ع) داشته اند. طبق نقل ابن فوطی او در سال 706 ه. ق در تبریز بوده و در سال 707 به اصفهان مراجعت نموده و رساله مسبار العقیده را ترجمه کرده است.
از دیگر تالیفات وی و تفصیل حالات او هیچ اطلاعی در دست نیست. و تاریخ فوت وی هم نامعلوم است ولی آنچه که مسلم است وی بعد از تاریخ 707 ه. ق فوت نموده است.از کتاب مسمار العقیده میزان احاطه او بر اخبار و احادیث بخوبی نمایان است.
تاج الدین عبد الله بن معمار بغدادی مشهور به ابن معمار،متاسفانه اطلاعات از سرگذشت این متکلم بزرگ شیعی خیلی محدود می باشد.نام وی به صورت کامل که درج گردید فقط در مقدمه رساله حاضر آمده است. «... حکیم فاضل عارف واصل مولا تاج الملة و الدین عبد الله بن معمار البغدادی ...».آنچه که از حالات وی مسلم است اینکه وی از بزرگان متکلمین شیعه در اوایل قرن هشتم هجری بوده است.
الف:رسالة «مسبار العقیده» فی اصول الدین

جملاتی از کاربرد کلمه فراست خواه مقصود

معنی معقولیت این است که هر چه موجود است می‌توان آن را به قوانین اساسی عقل بازگرداند، خواه مقصود عقل انسانی باشد و خواه عقلی برتر از عقل انسانی. به طوری که اگر فیلسوف در مورد یکی از اشیاء عینی شک کند، در مورد معقولیت آن در درون خود، شک نمی‌کند. بلکه در مورد قدرت و توانائی خود در درک و شناخت اشیاء شک می‌کند.

مقصود از كتاب همان تورات معهود است ؛ نظير مراد از كتاب در آيه ذلك الكتاب لاريب فيه (969) كه همين قرآن معهود است و مقصود از فرقان چيزى است كه عامل هدايت است ؛ زيرا عنوان اهتدا كه در پايان آيه به صورت حكمت چنين انعامى ياد شده نشان مى دهد كه فرقان معهود اثر راهنمايى دارد. خواه مقصود از فرقان همان تورات باشد يا بخشى كه در درون آن است يا چيزى كه بيرون آن است . در هر سه فرض بايد مايه هدايت باشد.