غم الود

محرم سال 460 هجرى با روزها و شبهاى غم آلود، نزديك مى شود. روزها در پرده بسيارىعزاى حسينى با شبهاى خرابه نشينان آل رسول صلى الله عليه و آله همنوا شده اند. درگوشه اى از نجف اشرف دلى شكسته و قلبى آكنده از تاءسف و اندوه ، متعلق به پيرىوارسته و عارف ، آخرين آهنگهاى حيات را مى نوازد تا روح خسته وملول اين جسم مطهر و نجف را در سفرى آسمانى و روحانى آزاد كند. شب 22 محرمسال 460 ق فرا مى رسد. ملائك كه در انتظار رؤ يت خورشيد آسمان عشق و معرفت ،سالها چشم به راه بودند، عاقبت در اين شب حزن انگيز روح ملكوتى آقا و مراد شيعيان ،شيخ طوسى را چون نورى آسمانى به ميهمانى خدا بردند تا در پرتو عظمت آن نفسپاكيزه تقربى نصبيشان گردد. آرى ! مردى بزرگ پس از گذاردن 76سال ، زندگى پر بركت و سعادت با عشق وصال حق شتابان به سوى خدا رخت بر بست.

اسماعيل اولين فرزندى بود كه هاجر بدنيا آورد و خانه غم آلود ابراهيم را روشن ساخت .

دشمنان اهل بيت عليه السلام پس از شهادت جان سوز امام حسين عليه السلام و يارانش ،دست از جنايات خويش برنداشتند، بلكه در اين روز غم آلود جنايت هاى ديگرى مرتكبشدند كه به اختصار بيان مى كنيم :

چهار روز پيش از رحلت ، روز پنجشنبه ...! روزى مصيبت بار، روز فاجعه ، فاجعه اىبزرگ ، دردى جانكاه ، اندوهى بزرگ ، روز پنجشنبه ، خطوط بطلانى بر همه چيز،آغازى براى رنج بى پايان ! روز پنجشنبه ؟ پنجشنبه اى غم آلود، اشك آور، حسرتآفرين ...

ما همه بندگان چو شیفتگان دل غم آلود و دیده خون آلود

هر چند در فراق رکاب مبارکت یک چند بوده ایم غم آلود و سوگوار

با پشت خم آگینم و با کام سم آگین با چشم دم آلودم و با جان غم آلود

در مقابل تمامى سئوالات ، او بايد، پاسخ دهد و اعتراف كند كه عاملى اصلى افسردگىهايش چيست ؟ بخاطر اينكه جهان هستى نظام دقيق و حساسى دارد كوچك ترين ، بى اعتنائىو زير پاگذاشتن نظم موجود، پاسخ مناسبى را در بر دارد، اگر اعضاى خانواده ، زمينههاى لازم را براى اجراى عدالت ، فراهم نسازند بى عدالتى ، چهره زندگى را، افسردهو غم آلود خواهد كرد هم چنان كه در عصر حاضر، بطور روشن ، مشاهده مى كنيم ، انسانىكه با تمام امكاناتش ، در جهت شكستن حريم ايمان ، تلاش مى كند و از طرق گوناگونمحيطكار و زندگى و خانواده را، به دستورات الهى بيگانه كرده است ، او چگونه و درچه شرائطى مى تواند از افسردگى نجات پيدا كند؟

شوم به راه تو خاک و در این غمم که نباشد صبا غبار غم آلود من به کوی تو آرد

جانم اندر تن ز سوز او تپید بر لبش آهی غم آلودی رسید

به کوی او که شوم خاک، نیست غم مگر آنک ز باد گرد غم آلود من رسد به تنش

ساره در آن ايام فداكارى كرد. تمام ثروتش را در اختيار ابراهيم گذاشت و همه جا قدمبقدم ، همسرش را در راه رساندن پيام خدا بمردم ، همراهى نمود و اينك چهره غم آلود او،براى ابراهيم سخت دردناك است .