عشق افرین

در دشت عشق تاخت سمند آنقدر که کار از عشق درگذشت و به عشق آفرین فتاد

من نه آن بودم که آسان رفتم، اندر دام عشق آفرین بر فرط، استادی آن صیاد باد

ای سفید از نور رحمت روی عشق آفرین بر دست و بر بازوی عشق

چو با عقل کل عشق کل شد قرین نمود آفرین عقل و عشق آفرین