عبیر اگین

باده‌ای ‌کز نسیم او تا حشر کوه و صحرا شود عبیر آگین

می رسد از درگه سلطان دین باد بهار کز شمیم او عبیر آگین مشام جان بود

به یادِ خُلقِ خوشِ میزبان و مهمانان برین و بالین بر من عبیر آگین بود

ساحت گیتی عبیر آگین چو صحرای ختن چون شمیم زلف جانان باد مشک افشان بود