عبدالله بن ابی الحسن اصفهانی

ابوعامر محمد بن عبدالله بن ابی‌عامر (عربی: أبو عامر محمد بن عبد الله بن أبي عامر الحاجب المنصور) سیاستمدار و فرمانده دوران امویان بود. او به‌ مدت ۲۴ سال (۹۷۸ تا ۱۰۰۲) فرمانروای بالفعل مسلمان در شبه‌جزیره ایبری (اندلس اسلامی) بود که تحت نام خلافت اموی قرطبه (عربی: خلافة قرطبة) حکومت داشت. او بعدها لقب خود را به شاه تغییر داد و با نام «الملك المنصور» شناخته شد.

بدین ترتیب، شورش علیه عثمان در استان‌ها و اقالیم مسلمانان ریشه زد، در نهایت سال ۳۴ هـ با آمدن کاروان حج به مدینه از سرزمین‌های اسلامی جرقه خورد. شورش‌ها بالا گرفت و معترضان از سه ناحیهٔ مختلف به مدینه آمدند. اولین گروهی که رسیده بود، مصریان بودند که سر کردهٔ آنان عبدالرحمن بن عدیس بود، این گروه روز جمعه به مسجدالنبی رفتند تا نماز جمعه را بخوانند. در این هنگام شورشیان با عثمان روبرو گردیدند و اعتراضات شدیداللحنی به وی کردند. عثمان با رویکردی صلح‌آمیز و آشتی‌جویانه، قول داد که تمامی اقدامات قبلی خود را لغو کند و والیان مناطق را عوض کند. معترضان راضی شدند و به سمت مصر بازگشتند. اما در تپه‌های شن اریس، قاصدی از سوی عثمان را یافتند و به وی مشکوک شدند و طی بازجویی از وی، نامه‌ای را یافتند که در آن به عبدالله بن ابی سرح دستور کشتن یا مثله کردن سران شورش‌گران مصر داده شده بود. به همین دلیل به مدینه بازگشتند و دست به انقلاب ضد وی زدند.

روز دوم ، پس از گذر اعراب از رودخانهٔ وادی الصبوح ، ارتش تورگش با آنها درگیر شد و جدای از نیروی اصلی اعراب به اردوگاه دومی که ازسوی عبدالله بن ابی عبدالله برپا شده بود، حمله کرد.

عبدالله بن ابی سرح از جمله معدود افرادی بود که در دوران محمد، سواد خواندن و نوشتن داشت. هنگامی که او به اسلام گروید، محمد او را به عنوان کاتب وحی انتخاب نمود.