طرب اباد

نوری از روزن اقبال درافتاد مرا که از و خانۀ دل شد طرب آباد مرا

تا فکرت من نهاد بنیان سخن آباد شد از من طرب آباد سخن

ز انصاف ملک را طرب آباد کن چنان کانجا غریب را رود از دل غم وطن

خانه گل گرچه آبادست ما را زان چه سود؟ چون زمانی حجره دل از طرب آباد نیست