صفوی ابوالقاسم

معنی کلمه صفوی ابوالقاسم در دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] ابوالقاسم صفوی اصفهانی (1370 -1283ق)، عالم دینی و فقیه عالی مقام. چون در نجف اشراف از خواص آیت الله آقا سید محمد کاظم یزدی بود و محرر درسهای ایشان بود، به محرر مشهور گردید. سید مهدی بحرانی وی را از مشایخ خود شمرده و یادآور شده که صفوی از سید میرزا محمد هاشم چهارسوقی روایت کرده است. وی در صحن بارگاه حضرت امیرالمؤمنین(ع) کتاب «جامع الرسائل العملیه» را که فتاوای علامه یزدی و دیگران را در آن جمع کرده است تدریس می نمود.
از دیگر آثار ایشان می توان به کتاب «ابواب الجنان»، در اعمال شب و روز، به زبان فارسی است فارسی و ترجمه کتاب وسیلة النجاة با عنوان «صراط النجاة» اشاره نمود.
1- الذریعه (74 / 1)، طبقات اعلام الشیعه (قرن 59 / 14)
2- کتاب اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

جملاتی از کاربرد کلمه صفوی ابوالقاسم

رابطهٔ خمینی با شخصیت‌های مذهبی فعال آن دوران که به شکل آشکاری در حوزهٔ سیاست به مبارزه با اقدامات حکومت می‌پرداختند، نظیر ابوالقاسم کاشانی و مجتبی نواب صفوی رهبر فدائیان اسلام، مقطعی و اکثراً بی‌ثمر بود. علت اصلی عدم تمایل او بر مبارزات مستقیم و صریح سیاسی در آن زمان به عقیدهٔ خاص او در این زمینه بازمی‌گشت. او معتقد بود که هرگونه جنبش مبارز و خواهان تغییرات می‌بایست توسط یک روحانی دینی هدایت شود. این در حالی بود که تأثیرگذارترین چهرهٔ این راه در آن زمان، محمد مصدق بود که فردی سکولار و ملی‌گرا محسوب می‌شد.