[ویکی اهل البیت] حاج شیخ محمدرضا فرزند شیخ محمد حسین از دودمان شیخ محمد تقی اصفهانی رحمة الله علیه بود. معظم له در سال 1287 در بیت علم متولد شد و از کودکی علاقه به تحصیلات دینی داشت و قبل از شباب مقدمات علوم را به پایان برد و پس از خاتمه سطوح فقه و اصول در جمله افاضل دانشجویان سید استاد درآمد. شیخ محمد رضا سالها از کرسی درس آخوند خراسانی، علامه یزدی و آقا شریعت اصفهانی به خوبی بهره مند شد، و خود در فنون اجتهاد و تحقیق مراتب علمی و عملی کم نظیر بود. شیخ محمد رضا علاقه خاصی به سید استاد و بیش از دیگر دانشجویان با سید در تماس و آمد و شد بود و معتقد بود که این آیت ربانی از سایرین برتر است. وی به اتفاق مرحوم کمپانی، مرحوم نائینی، مرحوم حائری یزدی و مرحوم اصفهانی در جمله افاضل حوزه درس سید استاد قرار گرفت و سپس ضمن استفاده از آیات دیگر به تدریس افاضل علما نیز مشغول بود. شیخ محمد رضا اصفهانی در مراجعت از عتبات در ردیف یکی از مراجع و مدرسین بزرگ حوزه اصفهان قرار داشت و از حوزه درس او علمائی چند به مقام استادی رسیدند و مدتها ملجأ و پناه مردم این استان بود. از آثار اوست: ذخائر المجتهدین در شرح معالم، تنبیهات، حجیت ظن، نقد فلسفه داروین، رفع و شبهات و غیره. معظم له در سال 1362 در سن 75 سالگی در اصفهان وفات نمود.
جملاتی از کاربرد کلمه شیخ محمدرضا اصفهانی
استادانی که محمد اسماعیل رضوانی قبل از تحصیل در دانشگاه و در طی تحصیل در دانشگاه از آنان بهره برده بود عبارتند از آقا شیخ محمدرضا سرچاهی، فاضلی، سیدعبدالحسین آیتی، تهامی، سیدمحمد فرزان بیرجندی، دکتر بینا، نصرالله فلسفی، علی اصغر شمیم، ابراهیم پورداود، دکتر محمدحسن گنجی، سعید نفیسی، عباس اقبال و دکتر بهمنش.
از هنگامی که آل‌سعود در عربستان سعودی خارج از قلمرو خود، در نواحی مرکزی شبه‌جزیره عربستان (نجد) به پیشروی پرداختند و شروع به تصرف حجاز کردند، در ایران علیه آن‌ها موضع‌گیری شد. نخستین موضع‌گیری در فضای رسمی، پس از آن مطرح شد که آل‌سعود، در سپتامبر ۱۹۲۴ (شهریور ۱۳۰۳) طائف را تصرف کردند. شیخ محمدرضا شریعتمدار دامغانی، نماینده شاهرود در مجلس، وهابی‌ها را مردمانی خواند که «معتقد به هیچ دیانتی نیستند» و «با کلیه ادیان طرف هستند». پس از آن پیوسته در مجلس و مطبوعات و از جانب دولت نسبت به اقدامات آل‌سعود و پیشرویهایشان اعلام انزجار و نگرانی می‌شد.
در سال ۱۳۶۵ (قمری) که دوازده ساله بود به همراه برادرش سید اسماعیل به نجف رفت تا نزد استادان حوزه علمیه آن شهر به تحصیلات عالی بپردازد. او بخشی از سطوح را نزد برادرش آموخت. دوره عالی فقه و اصول را نزد سید ابوالقاسم خویی، سیدمحمدروحانی و شیخ محمدرضا آل یاسین گذراند. فلسفه اسلامی (اسفار ملاصدرا) را از صدرا بادکوبه‌ای آموخت و در کنار آن فلسفه غرب و نظرات فلاسفه غیرمسلمان را هم آموخت. گفته شده وی در دروس محمد تقی جعفری در این زمینه شرکت کرده‌است.