سیف بن عمیره نخعی

معنی کلمه سیف بن عمیره نخعی در دانشنامه آزاد فارسی

سِیفِ بن عَمِیرۀ نَخَعی (قرن ۲ق)
محدث شیعی و از اصحاب امام صادق (ع) و امام کاظم (ع). مقیم کوفه بود و احادیث بسیار از او روایت شده است. ابن ابی عمیر، محمد بن خالد طیالسی و علی بن الحکم از او روایت کرده اند. سیف از راویان زیارت عاشورا و دعای بعد از آن است. کتابی نیز در مجموعۀ احادیث فراهم کرده بود.

معنی کلمه سیف بن عمیره نخعی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] سیف بن عَمیره نَخَعی از اصحاب کوفی امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) است. از او شعری در رثای امام حسین(ع) و همچنین کتابی روایی نقل شده که راویان پرشماری از این کتاب حدیث نقل کرده اند. برخی او را شیعه امامی ندانسته اند؛ ولی بیشتر عالمان شیعه این نظر را رد کرده و وی را امامیه می دانند. او از راویان زیارت عاشورا است.
درباره زندگی و سال تولد سیف بن عمیره اطلاع چندانی در دسترس نیست. جز اینکه وی در عصر امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) می زیسته است.
همچنین دو پسر وی به نام های علی و حسین نیز از اصحاب امام رضا(ع) بودند و هر دو کتابی حدیثی داشته اند.

جملاتی از کاربرد کلمه سیف بن عمیره نخعی

در سال ۵۷۰ میلادی سپاه حبشه به سرکردگی ابرهه بنای دست‌اندازی را به سرزمین یمن گذاشتند. مردم یمن سیف بن ذی یزن را - که در ادبیات عرب بسیار معروف است و یکی از پادشاهان حمیری یمن بوده‌است - به دربار انوشیروان فرستادند و از انوشیروان برای دفع حبشیان یاری خواستند. انوشیروان با بزرگان دربار خود مشورت کرد و آنان گفتند در زندان گروهی از بزهکاران هستند که می‌توان آنها را فرستاد، اگر کشته شوند، زیانی نرسد و اگر پیروز شوند، کشوری را به دست آورده‌ایم. خسرو این رأی را پسندید و تعداد ۸۰۰ محکوم به مرگ را به سرداری وهرز دیلمی با هشت کشتی به یمن فرستاد.