سیاست غذایی

حتی پس از انتقال به پایتخت جدید در ژو، دولت مرکزی همچنان فاقد بودجه و منابع غذایی بود. همان‌طور که توسط زائو ژی (棗祇) پیشنهاد شد، سائو سائو یک سیاست جدید را برای ارتقای تولیدات کشاورزی اجرا کرد که در آن سربازان برای کشت محصولات فرستاده می‌شدند و برداشت بین ارتش و جمعیت غیرنظامی تقسیم می‌شد. این سیاست نتایج قابل ستایشی را به همراه داشت زیرا منطقه اطراف ژو به زمین‌های کشاورزی بسیار تولیدی تبدیل شد و مشکل کمبود مواد غذایی حل شد.

سانکارا خود را یک انقلابی می‌پنداشت و تحت تأثیر نمونه‌های فیدل کاسترو در کوبا و رهبر نظامی غنا جری راولینگز بود. به عنوان رئیس‌جمهور، او «انقلاب دموکراتیک و مردمی» را اعلام کرد. ایدئولوژی انقلاب توسط سانکارا به صورت ضدامپریالیستی در سخنرانی ۲ اکتبر ۱۹۸۳ تعریف شد. سیاست او بر مبارزه علیه فساد، جنگل‌کاری، پیش‌گیری از قحطی غذایی، و آموزش و بهداشت به عنوان پایه‌های اصلی استوار بود. دولت بورکینافاسو بسیاری از قدرت‌هایی که سران قبایل در اختیار داشتند از قبیل حق در دریافت سرانه و بی‌نیازی به کار الزامی را محدود کرد.