سوگیری میزان بستری

در چندین مطالعه ارتباط بین میزان بستری شدن کودکان مبتلا به آسم در بیمارستان یا استفاده از استروئید با آلرژی به شیر مشاهده شده است.

روتاویروس‌ها به شدت مسری بوده و با آنتی‌بیوتیک‌ها یا سایر داروها قابل درمان نیستند. از آنجایی که بهبود وضعیت بهداشتی، شیوع بیماری روتاویروسی را کاهش نمی‌دهد و میزان بستری شدن در بیمارستان علیرغم استفاده از او آر اس بالا باقی می‌ماند، مداخله اولیه برای پیشگیری از ابتلا واکسیناسیون است. در سال ۱۹۹۸، اولین واکسن روتاویروس برای استفاده در ایالات متحده مجوز گرفت. کارآزمایی‌های بالینی در ایالات متحده، فنلاند و ونزوئلا نشان داده‌اند که این دارو بین ۸۰ تا ۱۰۰ درصد در پیشگیری از اسهال شدید ناشی از روتاویروس A مؤثر است و محققان هیچ عارضه جانبی جدی آماری را شناسایی نکرده‌اند. با این وجود، سازندهٔ آن، پس از کشف این موضوع که واکسن ممکن است در افزایش خطر درهم‌روی روده (نوعی انسداد روده) در یک مورد از ۱۲۰۰۰ نوزاد واکسینه شده نقش داشته باشد، آن را از بازار خارج کرد. این تجربه بحث‌های جدی را در مورد خطرات و مزایای نسبی واکسن روتاویروس در پی داشت.

تعیین کلی مسیر زوال شناختی در DLB به دلیل نرخ بالای تشخیص از دست رفته دشوار است. دوره تأخیرِ معمولِ یک ساله در ایالات متحده و ۱٫۲ ساله در انگلستان برای تشخیص DLB، به این معنی است که یک خط پایه که از آن می‌توان وخامت بیماری را اندازه‌گیری کرد، وجود ندارد. در مقایسه با آلزایمر، که بهتر و سریع‌تر تشخیص داده می‌شود، باور بر این است که حافظه برای مدت طولانی‌تری در DLB حفظ می‌شود، در حالی که تسلط کلامی می‌تواند سریع‌تر از بین برود. رایج‌ترین ابزارهای مورد استفاده برای ارزیابی شناخت ممکن است شایع‌ترین نقص‌های شناختی در DLB را شناسایی نکنند و ارزیابی‌های دیگری مورد نیاز باشد. علائم عصبی-روانی در DLB بیشتر از آلزایمر وجود دارند و معمولاً زودتر ظاهر می‌شوند، بنابراین پیش‌‌آگهی بدتری برای افراد مبتلا به DLB وجود دارد که می تواند سبب زوال شناختی سریع‌تر، نیاز بیشتر به مراقبت‌های پزشکی و امید به زندگی پایین‌تر شود. میزان بستری شدن در بیمارستان در مبتلایان به زوال عقل با اجسام لویی در مقایسه با آلزایمر به دلیل توهمات مکرر، گیجی و به دنبال آن زمین‌خوردن و عفونت معمولاً بیشتر است.