سنگ در سم بودن

جنونِ دَوریِ من بیش می‌شود از سنگ درین ستمکده حالِ فَلاخَن است مرا

باری، ز سنگ، چشمهٔ آب آورد پدید باری از آب چشمه کند سنگ در شتا

چند خود را زخیال تو به خواب اندازم ؟ چند از تشنه لبی سنگ در آب اندازم؟

سنگ در ساغر نیک و بد ایام زنند وز کف سنگدلان نصفی و ساغر گیرند

در میان مهربانان مهر دار و گو مباش همت ارباب دل خود سنگ در کار آورد

بلب شرار و بگیسو غبار و، ابرو، چین بسان مردم مصروع سنگ در دامان

ولی روزگاری بباید دراز که گوهر شود سنگ در کان راز