سندان دلی

پرنیان بودی به نرمی پیکرش‌گر پرنیان با همه نرمی دلی چون سخت سندان داشتی

دلی که در بر سیمینش سخت چون سندان ز تف روزه برافروختست چون اخگر

تو دانی که تا یک نفس بی‌تو باشم دلی باید از سنگ و جانی ز سندان