سقاف عبدالرحمن بن عبیدالله

عبدالله، برای آنکه سربازانش نگریزند دستور داد یک آرایش دفاعی شکل بگیرد، به این صورت که سواره‌نظام عباسی فوراً از اسبان خود پیاده شدند و به صورت فشرده در جلوی نیروها در کنار یکدیگر زانو زده و با ایجاد یک دیوارهٔ دفاعی، نیزه‌هایشان را به سوی سواره‌نظام اموی که در حال حمله بود برافراشتند. از پشت سر آن‌ها هم کمانداران شلیک می‌کردند. حملهٔ سواره‌نظام اموی نتوانست دیوارهٔ دفاعی را بشکند. یکی از خراسانیان بعداً این‌طور تعریف می‌کند که «شامیان مانند کوه‌هایی از آهن به سوی ما حمله کردند، ولی وقتی زانو زدیم و نیزه‌هایمان را مهیا کردیم، مانند ابرهایی از اطراف ما بازگشتند.» سپس، سیاه جامگان با نیزه‌هایشان به سوی سربازان اموی یورش بردند. سپاه اموی در حالی که در یک سویش با سیاه جامگان مواجه بود و در جانب دیگر رود زاب قرار داشت، پا به گریز نهاد و مروان سراسیمه پل را پشت سر سپاهش شکست و سپاهیان اموی بیش از آنکه در جنگ کشته شوند، در رود خروشان زاب غرق گشتند. بدین ترتیب، پیروزی قاطعی برای عباسیان به دست آمد و مروان که خود از ناحیه سر مجروح شده بود، اعتبارش به عنوان فرمانده نظامی را نیز از دست داد. عبدالرحمن بن امیه می‌گوید در روز نبرد، مروان هر تدبیری که می‌کرد، مایه خلل می‌شد. وقتی اقدام به توزیع اموال برای ترغیب سپاه به جنگ کرد، آنها از جنگ غافل شدند و وقتی پسرش، عبدالله، را دنبال آنها برای جلوگیری از غارت اموال فرستاد، سپاه گمان بردند که لشکر شکست خورده و متواری شدند.