سریه عبدالرحمن بن عوف

خطی که در کهن‌ترین اسناد عربی دیده می‌شود مانند نقش زبد، نقش حران و سنگ قبر عبدالرحمن بن جبر مورخهٔ ۳۱ هجری، که در مصر کشف شده است مبدأ دو خط اسلامی کوفی و نسخ است،

يكى از دهقانان پيراهنى زربفت را براى امام على (عليه السلام ) فرستاد اين پيراهن رافردى بنام عمروبن حريث به چهار هزار درهم از امام خريد و حضرت آنپول را بين مردم تقسيم كرد. عبدالرحمن بن الشعبى مى گويد: وارد ميدان بزرگ كوفهشدم در آن هنگام جوانى همچون ديگران بودم . على (عليه السلام ) را ديدم كه بر بالاىدو ظرف طلا و نقره ايستاده بود و بين مردم تقسيم مى كرد تا اينكه هيچ چيز براى خود اوباقى نماند، تعجب كردم رفتم و به پدرم گفتم : امروز مردى را ديدم كه نمى دانمبهترين مردم است يا جاهل ترين مردم . پدرم پرسيد: آن چه كسى بود؟ گفتم : اميرالمؤ منينعلى ع را ديدم و جريان را تعريف كردم او گريست و گفت : نه فرزندم تو امروز بهترينمردم را ديده اى .

حال ببينيم (343) معنى جمله عبدالرحمن بن عوف و هم چنين پاسخ على عليه السلام چيست؟ عبدالرحمن به على عليه السلام گفت : تو بايد متعهد شوى كه قانون ، كتاب الله وسنت رسول الله باشد ولى روش رهبرى ، همان روش رهبرى شيخين باشد. اگر على عليهالسلام روش شيخين را مى پذيرفت ، در اين صورت مثلا چنانچه عمر پيش خودخيال مى كرد كه حق دارد متعه را كه پيغمبر تحليل كرده است تحريم كند، على عليهالسلام بايد مى گفت : من هم مى گويم حرام است ؛ و يا در مورد بيتالمال كه عمر تدريجا آن را از تقسيم بالسويه زمان پيغمبر خارج كرد و تبعيض رواداشت ، بايد متعهد مى شد كه بعد از اين ، به همين ترتيبعمل مى كند؛ و بايد بدعتهايى را كه عمر در زمان خودش به عنوان اين كه من رهبرم و رهبرحق دارد چنين و چنان بكند به وجود آورده بود، مى پذيرفت .

قال على (ع ): ... قال عبدالرحمن بن عوف : يا بن ابى طالب انك على هذا الامر لحريص؟!

البته در بين خواستگاران حضرت زهرا عليهاالسلام بعضى از آنها بسيار ثروتمندبودند: از جمله آنها عبدالرحمن بن عوف بود كه به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلمعرض كرد: يا رسول الله اگر فاطمه عليهاالسلام را به من تزويج كنى يكصد شتركه براشان كتان مصرى باشد به اضافه ده هزار دينار، مهريه او خواهم كرد. ولى آنحضرت نپذيرفت و يك مشت از زمين سنگريزه برداشت و به عبدالرحمن داد او ديد سنگهامرواريد و گوهر است . سپس پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: من يقدر علىهذا لا يهمه كثرة المهر كسى كه بتواند سنگريزه را مرواريد كند زيادى مهريهبرايش اهميت ندارد.

پس از ارسال اولين نامه به دست عبدالله بن سبع همدانى و عبدالله بنوائل كه آنچنانكه روايت نقل مى كند - دهم شوال به مكه رسيدند، مجاهد بزرگ قيس بنمسهر صيداوى ، عبدالرحمن بن عبدالله ارحبى بو عمارة بن عبدالله سلولى ، دومين نامهشيعيان را به مكه بردند، ليكن آنان همراه خود، حدود پنجاه و سه نامه از طرف يك تن ،دو تن ، و چهار تن برده بودند...

بـيـست و چهارم : محمّد بن ابى حذيفة بن عتبة بن عبد شمس ، اگر چه پسر دائى معاوية بنابـى سفيان است امّا از اصحاب و انصار و شيعيان حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام است ،مـدّتـى در زنـدان مـعاويه محبوس بود وقتى او را از زندان بيرون آورد و گفت : آيا وقت آننـشده كه بينا شوى از ضلالت خود و دست از على بردارى ؟ آيا ندانستى كه عثمان مظلومكـشته شد و عايشه و طلحه و زبير خروج كردند در طلب خون او و على فرستاد كه عثمانرا بـكـشـنـد و مـا امروز طلب خون او مى نمائيم ؟ محمّد گفت : تو مى دانى كه رَحِم من از همهمـردم بـه تـو نـزديك تر و شناسائيم به تو بيشتر است ؛ گفت : بلى ، گفت : قسم بهخدا كه احدى شركت نكرد در خون عثمان جز تو به سبب آنكه عثمان ترا والى كرد و مهاجرو انـصـار از او خـواستند كه ترا معزول كند نكرد لاجرم بر او ريختند و خونش بريختند وبه خدا قسم كه شركت نكرد در خون او ابتداء مگر طلحه و زبير و عايشه و ايشان بودندكه مردم را تحريص ‍ بر كشتن او مى نمودند و شركت كرد با ايشان عبدالرحمن بن عوف وابن مسعود و عمّار و انصار جميعا، پس گفت :

ج عبدالرحمن بن كثير گويد: من همراه امام صادق عليه السلام بودم يك نگاهى به جمعيتطواف كننده كرد و فرمود: ما اكثر الضجيج و اقلّ الحجيج . بحار / 27 / 181

كار ابوبكر نه با عقيده شيعه جور در مى آيد، نه با عقيدهاهل تسنن . كار عمر نه با عقيده شيعه جور در مى آيد، نه با عقيداهل تسنن و نه با كار ابوبكر. يك كار جديد كرد و آن اين بود كه شش نفر از چهره هاىدرجه اول صحابه را به عنوان شورا انتخاب كرد، ولى شورايى نه به صورت بهاصطلاح دموكراسى ، بلكه به صورت آريستوكراسى ، يعنى يك شوراى نخبگان كهنخبه ها را هم خودش انتخاب كرد: على عليه السلام (چون على را كه نمى شد كنار زد)،عثمان ، طلحه ، زبير، سعد و قاص و عبدالرحمن بن عوف .

3 - عبدالرحمن بن ابى بكر، در سال 52 در حبشه از دنيا رفت . او را به مكه آورده ، بهخاك سپردند. عايشه از مدينه به مكه آمد و قبر او را زيارت كرد و بر او نماز خواند و درسوگ او اشعارى خواند. (29)