سد گدازه

هر نوع حفره گدازه‌ای در این کره می‌تواند به عنوان پناهگاهی بالقوه استفاده شود و فضانوردان را از تغییرات شدید آب و هوایی(نکته ماه جو ندارد پس تغیرات اب و هوایی هم ندارد ) و از برخوردهای کیهانی حفظ کند.

انسان تاکنون ۷۳ مأموریت فضایی به سوی ماه انجام داده است. تغییرات دمایی زیاد بر سطح ماه، تابش‌های زیان بار کیهانی و بارش انواع شهاب‌سنگ‌ها اسکان انسان در ماه را با دشواری‌هایی روبه‌رو می‌کند. پژوهشگران آژانس فضایی ژاپن موفق به کشف حفره‌ای گدازه‌ای در کره ماه شده‌اند که به باور آن‌ها این حفره مکانی مناسب برای ساخت اقامتگاه‌های فضایی در آینده‌ای نه چندان دور خواهد بود.

آبدار چوزم یک اندیس فلزی است که در حوالی شهر دهج استان کرمان قرار دارد و مادهٔ معدنی موجود در آن، مس است.سنگ میزبان این اندیس گدازه آندزیتی است و دیرینگی آن به دوران پالئوژن_ ائوسن می‌رسد.

آتشفشان نهضت بار ديگر گدازه هاى خود را به خارج مى فرستد؛

بافرای یک اندیس فلزی است که در حوالی شهر سردونیه استان کرمان قرار دارد و مادهٔ معدنی موجود در آن، مس است. سنگ میزبان این اندیس گدازه آندزیتی است و دیرینگی آن به دوران ترشیری می‌رسد. در این اندیس، پاراژنز‌های کالکوسیت، مالاکیت، کوارتز یافت می‌شوند.

این جزایر از گدازه‌های آتشفشانی کف اقیانوس تشکیل شده‌اند و تا قرن پانزدهم میلادی و استقرار پرتغالی‌ها، خالی از سکنه بودند. تا پیش از کشف این جزیره خالی از سکنه بود، پرتغالی‌ها در سال ۱۴۵۶ کیپ ورد را کشف نمودند، این جزیره در سال ۱۴۹۵ به عنوان قسمتی از امپراتوری پرتغال درآمد. بیشتر ساکنان کنونی کیپ ورد را تلفیقی از پرتغالی‌ها و آفریقایی‌تباران تشکیل می‌دهند. به علت موقعیت کیپ ورد که بر سر راه اروپا، آفریقا و بَرّ جدید (منطقهٔ کارائیب) قرار داشت، تجارت برده از مهم‌ترین فعالیت‌های اقتصادی کیپ ورد به‌شمار می‌رفت، تجارت برده تا زمان الغای بردگی در سال ۱۸۷۶ ادامه یافت. در قرن بیستم صنعت کشتیرانی در کیپ ورد رونق یافت.

سمرو با دامنه‌های شیب‌دارش در جنوب کاسه‌های آتشفشانی روی هم‌افتادهٔ آجِک-آجِک و جامبانگان تشکیل شده‌است. همچنین ردیفی از آب‌دهانه‌های دریاچه‌دار در امتداد مسیری شمالی جنوبی به‌وجود آمده‌اند که از میان قلهٔ آن می‌گذرند و دامنه‌های شرقی و شمال شرقی کوه نیز در اشغال مخروط‌های خاکستر و گنبدهای گدازه قرار دارد.

فوران‌های پاریکوتین تقریباً ۹ سال به درازا انجامید و در این مدت جریان‌های گدازه به حجم ۱.۴ کیلومتر مکعب منطقه‌ای به وسعت ۱۰ مایل مربع را پوشاند. ۶ ماه پس از پیدایش آتشفشان از میزان فوران‌ها به نحو چشمگیری کاسته شده و انفجارهایی شدید جایگزین آن شد. آخرین فوران پاریکوتین در سال ۱۹۵۲ روی داد و پس از آن این آتشفشان به یک آتشفشان مرده تبدیل شد.

بلندی‌های ایسلند که بیشتر بخش داخلی ایسلند را در بر می‌گیرد، در ارتفاع ۴۰۰ تا ۵۰۰ متری سطح دریا جای دارد و بیشتر بخش‌های آن از بیابان‌های آتشفشانی ساخته شده است. از آنجایی که آب بدست آمده از بارندگی‌های این منطقه به سرعت در زمین نفوذ می‌کند و برای رشد گیاهان در دسترس قرار نمی‌گیرد، سطح زمین معمولاً از خاک، گدازه و خاکسترهای آتشفشانی خاکستری، سیاه یا قهوه‌ای رنگ پوشیده شده است. تنها برخی از واحه‌های این منطقه دارای رود اند.

خلیج جوشان رویه‌ای صاف و کم‌وبیش بدون عارضه دارد و از گدازه‌های بازالتی پوشیده شده که چند برخورد کوچک بر سطح آن ایجاد شده و لبه‌هایی آشفته دارد.