سخن چینی منافقان

فعل «to gossip» به معنای شخص شایعه پراکن بودن اول بار در آثار شکسپیر ظاهر شد این اصطلاح در اتاق خواب محل تولد بچه سر منشأ می‌گیرد. زایمان برای زنان رویدادی اجتماعی محسوب می‌شد که در آن خویشان و همسایگان زن باردار در کنار هم گرد می‌آمدند. چنانچه در کنار هر گردهمایی اجتماعی سخن چینی هم در جریان بود، در اینجا بود که این اصلاح نیز معنای پشت سر دیگران حرف زدن را به خود گرفت.

به قولِ دشمنِ بد گویم التفات مکن که دشمن از همه نوعی کند سخن چینی

دهد به گوش چو گل شیوه سخن چینی به مرغ ناطقه بخشد سخن سرایی را

و چون بدی سخن چینی و خباثت آن دانسته شد، پس بر هر عاقلی لازم است که هرگاه سخن چینی نزد او آید، و از مسلمی امری نقل کند که نباید ذکر کرد، آن را قبول نکند چون سخن چین، فاسق است و خبر هر فاسقی به «نص قرآن»، مردود است.

واژهٔ سخن‌چینی از واژه godsibb در زبان انگلیسی باستان ریشه می‌گیرد که خود از دو بخش god و sibb تشکیل شده‌است این اصطلاحی است برای godparents یا پدر و مادر خواندهٔ یک بچه یا والدین یک فرزند خوانده به‌طور کلی به معنای دوستان خیلی نزدیک است. در قرن شانزدهم، این واژه به معنای کسی بود که بیشتر این شخص یک زن تصور می‌شد که از سخن چینی لذت می‌برد و به معنای شایعه پراکن و خبرچین بود. در اوائل قرن نوزدهم، معنای این اصطلاح از گوینده شایعات به گفتگوی این افراد گسترش پیدا کرد.

سخن گویی و می‌خواهم که دردت زان زبان چینم ولی ترسم که بد گویان بگویندم: سخن چینی

مرکز مراقبت از سلامتی تی ال کی به عنوان مثالی از سخن‌چینی به سخن چینی نزد رئیس بی هیچ قصدی برای کمک کردن به حل مشکلات یا صحبت با همکاران دربارهٔ چیزی که کس دیگری انجام داده و مایهٔ ناراحتی وی را فراهم آورده، اشاره دارد.

پردهٔ گوشش از سخن چینی پاره شد بس که دید سنگینی

این مناسبات دوستانه بر اثر سخن چینی‌های فردی به نام عمید ابوجعفر محمد بلخی ضد سیف الدوله صدقه موجب بدبینی و بدگمانی سلطان محمد به وی شد.