سحابی سیاره نما
معنی کلمه سحابی سیاره نما در دانشنامه عمومی
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه زاده شده، بلکه اطراف ستاره هایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری می کنند نیز دیده می شود. سحابی سیاره ای عبارت است از یک پوستهٔ گازی به دور یک ستارهٔ آبی داغ و کوچک. در زمان تحول ستاره و در مرحلهٔ هلیوم سوزی، ممکن است ناپایداری هایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش می کنند، در حالی که در دیگر ستاره ها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوستهٔ گازی که با سرعت ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستارهٔ کوچک و داغ ( دمای ۵۰٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ کلوین ) تشکیل خواهد شد. این ستارهٔ کوچک، هستهٔ ستارهٔ اولیه است. تابش فرابنفش ستارهٔ مرکزی، گاز در حال انبساط را در سحابی سیاره ای به یون تبدیل می کند. بسیاری از خطوط نشری روشنی که در یک ناحیهٔ اچ ۲ دیده می شود، در طیف این گاز وجود دارد. البته سحابی های سیاره ای عموماً از بیشتر نواحی اچ ۲ خیلی متقارن ترند و سریع تر منبسط می شوند. برای مثال، سحابی حلقوی معروف در صورت فلکی شلیاق، اِم۵۷، به وضوح در تصاویری که در مدت ۵۰ سال گرفته شده منبسط شده است. در مدت چند ده هزار سال، سحابی های سیاره ای در محیط میان ستاره ای محو شده، ستارهٔ مرکزی آن ها سرد، و به کوتولهٔ سفید تبدیل می گردد. قطر ظاهری کوچک ترین سحابی شناخته شده تنها چند ثانیهٔ قوسی است؛ در حالی که در بزرگ ترین آن ها، مانند سحابی مارپیچ ( Helix Nebula ) ، ممکن است به یک درجه برسد. برآورد می شود که تعداد کل سحابی های سیاره ای در کهکشان راه شیری، ۵۰٬۰۰۰ باشد. تاکنون حدود ۲٬۰۰۰ سحابی سیاره ای رصد شده است.
جوان ترین سحابی سیاره ای مشاهده شده سحابی پرتوماهی است.
جملاتی از کاربرد کلمه سحابی سیاره نما
دبران یک ستاره غول‌پیکر است که به پایان عمر خود نزدیک می‌شود. این ستاره در مرحله‌ای است که هیدروژن موجود در هسته‌اش تمام شده و در حال حاضر از هلیوم برای تولید انرژی استفاده می‌کند. در آینده، دبران به یک سحابی سیاره‌ای تبدیل خواهد شد و در نهایت، به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد.
اسناد ثبت‌شده به‌وسیلهٔ چینی‌ها، ژاپنی‌ها و سرخ‌پوستان آمریکا حاکی از آن است که در سال ۱۰۵۴ یک ابرنواختر در کهکشان ما منفجر شده‌است. اکنون می‌دانیم که باقی‌ماندهٔ آن ابرنواختر، جسمی است در صورت فلکی گاو که سحابی خرچنگ نامیده می‌شود. این سحابی که در اوایل یک سحابی سیاره‌ای تلقی می‌شد، اکنون به منزلهٔ یکی از شناخته‌شده‌ترین بقایای ابرنواختری است. سحابی خرچنگ، هم از نظر ویژگی‌های مشاهده‌شده در آن و هم از نظر گسترهٔ وسیع تابش‌هایی که از آن دریافت می‌کنیم و به ما اطلاعات می‌رساند، جسم قابل ملاحظه‌ای است. معلوم شده‌است که بیشتر این تابش‌ها به‌وسیلهٔ فرایند سنکروترون تولید می‌شود.
سحابی سیاره‌نمایی است که ۱۴ هزار سال نوری دور و ستاره‌اش در حال مرگ است؛ و در صورت فلکی کمان واقع شده است.
به‌طور کلی چرخهٔ تبدیل مواد بینِ‌ستاره‌ای به ستاره‌ها که در نتیجهٔ این چرخه واکنش‌های هسته‌ای با عناصر سنگین غنی می‌شود و سپس به‌صورت باد ستاره‌ای یا سحابی سیاره‌ای یا اَبَرنواختر به فضای میان‌ستاره‌ای بازمی‌گردد را اخترش astration می‌گویند.
خورشید در حدود ۵ میلیارد سال دیگر رو به سردی خواهد رفت و قطر آن تا چندین برابر اندازهٔ کنونی افزایش می‌یابد (تبدیل به غول سرخ می‌شود)، و بعد از آن، لایهٔ خارجی‌اش به عنوان سحابی سیاره‌نما فرو می‌ریزد و در نهایت به صورت یک کوتولهٔ سفید باقی‌می‌ماند. در آینده‌ای بسیار دور، ستارگانی که از مجاورت منظومهٔ شمسی عبور می‌کنند، از تأثیر گرانشی خورشید بر سیاره‌هایش می‌کاهند. برخی از این سیاره‌ها نابود می‌شوند و برخی دیگر در فضای بیرونی رها می‌گردند. نهایتاً، با گذر ده‌ها میلیارد سال، احتمالاً هیچ‌یک از جرم‌های آسمانی پیرامون خورشید، به دورش نخواهند چرخید.