سامانۀ اطلاعات زمین

با استفاده از داده جغرافیایی، گونه‌های بسیاری از اطلاعات می‌توانند با یکدیگر مقایسه شوند. این سامانه می‌تواند داده انسانی (مانند جمعیت، درآمد، و سطح تحصیلات) را نیز در خود داشته باشد. یا اطلاعات زمینی (مانند محل جریان آب، گونه‌های گیاهی، و انواع خاک) را در بر بگیرد. یا جای کارخانه، کشت‌زار، راه، و خطوط انتقال برق را در خود داشته باشد.

نقشه‌نگاری نمایش سطح زمین با استفاده از نمادهای انتزاعی است (نقشه‌سازی). اگرچه زیررشته‌های دیگر جغرافیا برای ارایهٔ تجزیه و تحلیل‌هایشان به نقشه‌ها تکیه می‌کنند، ولی ساخت واقعی نقشه‌ها به اندازهٔ کافی مجرد هست که بتوانیم جداگانه در نظر بگیریمش. نقشه‌نگاری از گردهمایی پیش‌نویس فنون به صورت دانش واقعی سر برآورده‌است. نقشه‌کشان باید روان‌شناسیِ شناختی و کارپژوهی (ارگونومی) را بیاموزند تا بفهمند چه نمادهایی بیشترین اثر را در جابه‌جایی اطلاعات زمین دارا است، و روان‌شناسی رفتاری را بیاموزند تا کسانی را که از نقشه‌هایشان استفاده می‌کنند را به اثرپذیری از اطلاعات وادارند. ایشان باید زمین‌سنجی و ریاضیات نسبتاً پیش‌رفته را یاد بگیرند تا بدانند چگونه شکل زمین بر واپیچش (اعوجاج) نمادهای پیش‌دیدهٔ نقشهٔ هموار برای مشاهده تأثیر می‌گذارد. بی‌جنجال می‌توان ادعا کرد که نقشه‌نگاری دانه‌ای است که از کشتزار بزرگ‌تر جغرافیا رُسته‌است. بیشتر جغرافی‌دانان بیان خواهند کرد که شیفتگی دوران کودکی به نقشه‌ها در حقیقت پیش‌گویی گرایش ایشان به این زمینه بوده‌است.

گروه‌های تخصصی سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات معدنی عبارتند از: زمین‌شناسی مهندسی، زمین‌شناسی زیست‌محیطی، ژئوتکنیک، زمین‌شناسی دریایی، فسیل‌شناسی، سنگ‌شناسی، لرزه‌زمین‌ساخت، چینه‌شناسی، زمین‌ساخت، زمین‌شناسی پزشکی، ژئوشیمی، ژئوفیزیک، اکتشافات فلزی، غیرفلزی و ناحیه‌ای، نقشه‌برداری، حفاری‌های اکتشافی، کارتوگرافی، اطلاعات زمین‌مرجع، دورسنجی، ژئوفیزیک هوایی، ژئودینامیک، آزمایشگاه تجزیه شیمیایی، آزمایشگاه ژئوشیمی، تحقیقات ایزوتوپی، کانه‌آرایی، فرآوری مواد معدنی.

عکس‌زمین‌شناسی یا فتوژئولوژی (photogeology) به فرایندی گفته می‌شود که طی آن عکس‌هایی که توسط هواپیما برداشته شده برای تعیین نوع سنگ‌ها، جهت و امتداد آن‌ها، ساختمان لایه‌های مختلف زمین و دیگر اطلاعات زمین‌شناسی مورد استفاده قرار می‌گیرند.