زنجیر روان

گشاد از هم مسلسل گیسوان را به رخ زنجیر بست آب روان را

«او» مهم‌ترین حوزهٔ روان است. آگاهی اندکی که دربارهٔ آن داریم از مطالعهٔ رؤیا و اختلالات روانی به‌دست آمده است، حوزهٔ «او» کانون غرایز و شورهای ابتدایی و بخشی از میراث حیوانی انسان است. «او» دارای ذاتی بهیمی و جنسی است و از آگاهی برکنار. هرچه موروثی و مادرزاد است در حوزهٔ «او» می‌گنجد، و او کور و بی‌بصیرت است و هدفی جز خرسندی کام‌ها و هوس‌ها ندارد و دورنگر و فرجام‌اندیش نیست و، به‌قول توماس مان، نیکی و بدی و اخلاق نمی‌شناسد. کودک نوزاد تجسم «او» ست، اما در جریان رشد کودک بهره‌ای از «او» به‌صورت «من» درمی‌آید. براثر آن، کودک به‌جای کام‌جویی بی‌بندوبار به مقتضیات واقعی نیز توجه می‌کند. پس اصل واقعیت در برابر اصل لذت پدیدار می‌شود. «من» نسبت‌به جهان پیرامون اورگانیسم هوشیار است و می‌داند که اگر «او» را زنجیر نکند، قادر به حفظ زندگی ارگانیسم نخواهد بود. «من» توقعات بی‌پایان «او» را با قیود جهان بیرونی آشتی می‌دهد. از این‌رو، «من» در حکم بازبین یا سانسورچی‌ای است در برابر «او» و می‌کوشد «او» را با واقعیت همساز گرداند، زیرا آگاه است که اگر کام‌های «او» سرکوب و مقید و محدود نشوند، اورگانیسم به‌خطر می‌افتد و حتی به‌هلاکت می‌رسد. هر زمان که میان «او» و «من» ستیزه درگیرد، اورگانیسم دستخوش پریشانی می‌گردد و روان‌نژندی و روان‌پریشی روی می‌نماید.

زنجیر نقش مهمی در اتلاف یا صرفه‌جویی انرژی دوچرخه‌سوار به عهده دارد. روان بودن زنجیر به جهت کاهش اتلاف انرژی و مقاوم بودن آن در برابر نیروهای کششی از مشخصه‌های زنجیر است.

مستانه ببین در رهش از سلسله موج زنجیر به پا رقص‌کنان آب روان را

بحطّی چو زنجیر مشکین مقیّد ولیکن روان همچو آب از روانی

یک زنجیر دوچرخه می‌تواند در مصرف انرژی بسیار کارآمد باشد: یک مطالعه بازده آن را تا ۹۸٫۶ درصد گزارش کرده‌است. این مطالعه که در یک محیط آزمایشگاهی پاک و تمیز انجام شد، نشان داد که بازده چندان تحت تأثیر وضعیت روان‌کاری قرار نمی‌گیرد. یک چرخ دنده بزرگتر درایو کارآمدتری را ارائه می‌دهد زیرا نقطه فشار را از محور دورتر می‌کند و فشار کمتری بر یاتاقان‌ها وارد می‌کند و در نتیجه اصطکاک را در چرخ داخلی کاهش می‌دهد. مشخص شد که کشش و تنش بیشتر در زنجیر کارآمدتر است.