زاغ و زیغ

گاه گفتم که کنم صحبت یارانرا ترک بلبلم من ز چه رو همدم زاغ و زغنم

طوطیان آهنگ هندستان کنند جایشان زاغ و زغن جولان کنند

یا فگند بر سرم سایه همای حجاز تا شود این استخوان طعمهٔ زاغ و زغن

منزلشان سرنگون گشت و بر ایشان کنون نیست به جز زاغ و بوم ماتمی و نوحه‌گر

این مثالت را چو زاغ و بوم دان که ازیشان پست شد صد خاندان

بلبل از گل به چمن نالد و گل مقصد اوست نفرت او همه از نالهٔ زاغ و زغن است

یارب آن نغمه‌سرا بلبل خوش‌الحان را تا بیاسایم از این زاغ و زغن بازرسان

زحمت مکش رقیب، که در فصل گل به باغ بلبل کند ترانه و زاغ و زغن رود

چون گفت بسی فسانه با زاغ شد زاغ و نهاد بر دلش داغ

از پا فتاد سرو گلستان کربلا طاووس نوحه گر شد و زاغ و زغن گریست