زاغ و زوغ

دولت از مرغِ همایون طلب و سایهٔ او زان که با زاغ و زَغَن شَهپَرِ دولت نبود

رسته کوپا جای نسرین یاسمن جای بلبل در نوا زاغ و زغن

نیست جز زاغ و زغن در آشیان بلبلان باغبان بیهوده تکلیف چمن دارد مرا

زینسان که از تغافل گوش گل است سنگین یک پرده می سراید زاغ و هزار هر دو

تیره شد آب و گشت هوا روشن شد گنگ زاغ و بلبل گویا شد

داغ در زیر سیاهی بود از چشم ایمن من و آن باغ که از زاغ و زغن خالی نیست

داورا گرچه همایم به همایون سخنی لیک در دهر مرا طالع زاغ و زغنست

دور از تو از تطاول گلچین روزگار شد آشیان زاغ و زغن گلستان من

زمین چو پرِّ حَواصِل شد از شگرفیِ برف رسید زاغ و زغن را زمانِ عیش و سرور

از هجوم بلبل و ساری در آن فرخنده باغ عرصه ی پرواز بر زاغ و زغن بست آسمان