ز پای فکندن

که تا من فکندی یکی را ز پای مگر پوزش آوردمی هم به جای

فریبرز را گر چنین است رای تو لشکر بیارای و منشین ز پای

عکسی ز پای و پرش زد بر زمین ز گردون ز آن شد بهار رنگین، زین شد سحاب اغیر

ز بس نالهٔ کوس با کرنای همی کس ندانست سر را ز پای

رهی دور و برگی در آن راه نی ز پایان منزل کس آگاه نی

چو بلبل دید کار از دست رفته ز پای افتاده یار از دست رفته

گفت غمگین از کهٔ گفت از خدای کز غم او می ندانم سر ز پای

هم برآرم گردن خود از کمند هم بیندازم ز پای خویش بند

اگر با سپه من بجنبم ز جای تو پیدا نبینی سرت را ز پای

به فر جهاندار کیهان خدای سرانشان چنان اندر آرم ز پای