ز پای دراوردن

به فروغ شمع صد انجمن سحری‌ست مایل این چمن چو گلیم از برو دوش من بکشند سایه ز پای ‌گل

آن پای مرا چنین بیفکند از دست وآن دست مرا چنین درآورد ز پای

گر بفکندم طعنه بدگوی ز پای بتواند کند کوه را باد ز جای

هنر نظر به سراپای او اگر فکند ز پای تا سر او را همه هنر یابد

مرا گرنه پیری ببستی به جای به تنهایی آوردمیشان ز پای

چو دست مرتعش آن دم زمین بلرزه درآید ز پای وجد که کوبند مردم از سر حالت

روان شد خون ز پای فضل حالی برآمد سرخ و زرد آن صدرّ عالی

چون شد آن کز گوش میکرد استماع وز لب من کف ز پای من سماع

هم به جهد او ز پای افتاد آن نخل طری زان سپس اندر جهان افتاد صیت نادری

از بحر دو دیده گوهر افشاند بنشست ز پای و موج بنشاند