ز پای اندراوردن

اگر گردی از زین ربودی ز جای وگر زنده پیلی فکندی ز پای

ز پای تا به سرم هم چو شمع زآتش عشق بسوخت ریشه جان و گداخت تن بی تو

نتابی در آخر درآئی ز پای مکن خیرگی پیش رزم‌آزمای

نپیمایم چرا با چشم راه قدردانی را؟ که با مژگان ز پای سعی، خارم می کشد بیرون

لامکان از پای پیغمبر گرفت ار، زیب و فر دوش پیغمبر ز پای اوست رشک لامکان

چون چنین باغ قابلی بیند خیزد از جا، ز پای ننشیند

در آرند بنیاد رویین ز پای جوانان به نیروی و پیران به رای

رست ز پای تو به فضل خدا بهر ره چرخ پر جعفری

بجنبیدت آن گوهر بد ز جای بیفگندی آن پاک دل را ز پای

که در بیشه شیر است و در کوه ببر ز پایان چو دریا ز بالا چو ابر