ز پای اندرافتاد

از گرسنگی چو او درافتاد ز پای آنگاه به گور می‌برندش سردست

چو میدانی که سرمست توام من ز پای افتاده از دست توام من

ز پای تا ننشیند سپهر ممکن نیست که زنگ از آینه ماه و سال برخیزد

ز پای تا به سرش ناز و عشوه می جوشد به آن نهال هجوم ثمر چه خواهد کرد!

هرکه شد نیست باشد او را هست هرکه افتد ز پای گیرد دست

برآورد از جگر آهی شغب‌ناک چو مصروعی ز پای افتاد بر خاک

پای ز سر ساخته و سر ز پای گوی‌صفت گشته و چوگان نمای

جهان شبی است در او راه مختلف بسیار به هر صدا که ز پایی رسد مرو از راه

ای ز دست تو زاده فیض سخا همچو زمزم ز پای اسمعیل

دیدی که هم ز پای درآورد دست چرخ مردی که مرد بود بمیدان روزگار