ز مهر افروخته

کردم ز مهر قطع نظر ساختم به جور چند از تو جویم آنچه در آب و گل تو نیست

به جان دوست که بی روی دوست دیده ی من نظر ز مهر به مهر و قمر نخواهد کرد

که با من همی سربرآری به مهر بتابی ز مهر پری‌دخت چهر

ز مهر تو محزون شود شادمانه شود شادمانه ز کین تو محزون

ز مهر و ماه تهی نیست کاسه گردون همیشه مهره این بد قمار در گردست

ز مهر او چه می‌پرسی درو همّت چه می‌بندی

روشن شب عالمی ز ماه است و ز مهر تو روز من سیاه است

ز کین تو به دل اندر فسرده گردد خون ز مهر تو به تن اندر شکفته ‌گردد جان

بدان مهرگان گزین او ز مهر کز آن راستی رفت مهر سپهر

گاهی ز مهر دست تو شکل سپرگرفت گاهی ز عشق تیر تو خم‌ّ کمان گرفت

وی ز مهر سایه ات خورشید روی در جهان، آورده هر روزی پگاه