ز بر کردن

بادا جدا ز کام و دل و آرزوی جان آنکس که یار ما ز بر ما جدا کند

ثناهای او اهل دین کرده‌اند چو الحمد و چون قل هو الله ز بر

دل ربودی و قصد جان کردی رسم و آیین تو ز بر دارم

بوده در عهد منوچهر، یکی حصن عظیم سر کشیده شرفاتش ز بر قصر جدی

در زنگ خوش است آینهٔ سوخته جانان بیدل نکشی جامهٔ ماتم ز بر داغ

نه کم ز بر بطیم بسازیم چنگ خویش هر رگ که آن ننالد از تن بدر کشیم

زخشت و شل و ناوک سرکشان ز بر چرخ گفتی شد آتش فشان

از آن آب چشمم ز سر درگذشت که آن آفتابم ز بر درگذشت

چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش ممکن نشد که لوح صبوری ز بر کنم

افسانهٔ عشق او شدم من وافسانه جزین ز بر ندارم