رونوشت اولیه

در نیمه دوم سال ۱۹۱۵، با قطع ارتباطات در بحبوحه جنگ، عبدالبهاء وقت آزاد یافت. در اجتماعات هفتگی بهائیان در خانه خود در حیفا، زندگی معنوی بیش از هفتاد مؤمن اولیه را در خاطرها زنده کرد. رونوشت این حکایت‌ها با تصویب عبدالبهاء با عنوان «تذکرة الوفا» (به معنی یادنامه وفاداران) در سال ۱۹۲۴ انتشار یافت. به گفته بنانی، تذکرة الوفا «در یک سنت ادبی فارسی با قدمت حدود ۹ قرن» قرار دارد. این کتاب طیف گسترده‌ای از بهائیان اولیه را در بر می‌گیرد، از کسانی که با نظافت، آشپزی، یا تهیه چای، خدمت می‌کردند، تا دانشمندان و هنرمندان، که همگی ویژگی‌های تقدیس، ثبات قدم و وفاداری را در خدمت مجسم می‌کنند. رویکرد عبدالبهاء در این اثر به دموکراتیزه کردن تقدس تعبیر شده‌است. او زیبایی را در سادگی دید، معنای تقدس را گسترش داد و قدرت دگرگون کننده بینش خود را آشکار ساخت.

گذردهی بالای آران‌ای تغییری اساسی در توالی‌یابی ژنوم گونه‌هایی ایجاده کرده‌است که ژنوم مرجع آن‌ها وجود ندارد یا ناقص است. این تغییر با استفاده از تحلیل ترنسکریپتوم آن‌ها به وجود آمده‌است. هدف این روش این است که تمامی مجموعه‌های رونوشت موجود در داده بدون داشتن ژنوم مرجع بازسازی شوند. نتیجهٔ این توالی‌یاب‌ها تهیهٔ دادهٔ اولیه برای شناسایی تمامی رونوشت‌های تولید شده و ایزوفرم‌های آن‌ها است.

فرایند با ایجاد تصادفی کروموزوم جمعیت اولیه شروع می‌شود. سپس کروموزوم‌ها بیان می‌شوند و سازواری هر یک ارزیابی می‌گردد. سپس بر اساس سازواری‌ها ژن‌هایی برای بازتولید انتخاب می‌شوند. از ژن‌های انتخاب شده، ژن‌های جدیدی به وجود می‌آیند که در همین فرایند استفاده خواهند شد. در زمان بازتولید علاوه بر رونوشت از ژن والد تغییراتی نیز به منظور ایجاد تنوع ژنتیکی انجام می‌گیرد. این تغییرات به صورت تصادفی کروموزوم فرزند را تغییر می‌دهدند.

الههٔ زمین، کی، به خوبی به عنوان همسر آنو گواهی شده است. نام او معمولاً بدون دترمیناتیو الهی نوشته می‌شد و او معمولاً به عنوان یک الهه انسان‌انگاری‌شده تلقی نمی‌شد. یکی دیگر از همسران آنو اوراش بود. به گفته فرانس ویگرمن، اوراش در جایگاه همسر آنو بیش از سایرین گواهی شده است. حضور او در اسناد با شروع دوره سارگونی به خوبی دیده می‌شود و اغلب تا دوره بابلی باستان به عنوان یکی از همسران آنو ظاهر می‌شود. خدای متفاوت و مذکری به نام اوراش نیز خدای حامی دلبات بود. ویگرمن پیشنهاد می‌کند که در حالی که کی، همانطور که عموماً مورد توافق است، نماد زمین به عنوان یک عنصر کیهانی بود، اوراش نماد الهی زمین قابل کشت بود. او پیشنهاد می‌کند که نام اوراش به «کِشت» ترجمه شود، اگرچه ریشه‌شناسی و معنای آن همچنان موضوع بحث است. به نظر می‌رسد یک فهرست خدای نوآشوری که از آن سه رونوشت به دست آمده، کی و اوراش را در یک خدایی واحد به نام dki-uraš ترکیب می‌کند. قرائت نادرست اولیه این مدخل، dki-ib بود، که آشورشناس دانیل دیوید لوکنبیل انجام داده و آن را اشاره‌ای به خدای مصری گب دانسته بود، این شناسایی اکنون غیرممکن تلقی می‌شود.